а проста роспач – тварам да зямлі
на рукі
у пагорак сьвежай глебы
а то на лузе воляю калі
патоляй да грудзей прыцісьнеш неба
а ці ўпадзеш зярняткам да ральлі
хіба карэньне колас не адпрэчыць
а што за асалода – шар Зямлі
з палёгкаю закінь сабе за плечы
ды гэта непазьбежнае
дарэчы
так як і боль
ён не бывае нейчым