а ўжо недзе ўкарэнілася сасонка
(слова, слова, чакай,
пачакай, азірніся!)
што гадуе паперу на тую старонку
на якой расьпішуся ў агульнасьці кнізе
гэты ветразь зялёны пакуль на прыколе
гэтак разам мы сьвет азіраем шырокі
каб пасьля неўрачыстасць майго навакольля
пакрывала шурпатую тую старонку
каб ставала казанага і на патрэбу
і нялішнюю можа аздобу харомам
як марудна
як трудна
расьце маё дрэва
і як будзе балець пілаваць па жывому
гэтак шкода – ды мусіш
бо марыш таксама
расьцячыся няўклюднай сваёй дабратою
апраўдаюся толькі
што самае-самае
з мысьляў выберу для нецікаўных братоў я