верагоднасьць
супадзеньня
Вера
Годнасьць
цуд падзеньня
бо самыя лепшыя бацька і маці
начамі мяне захацелі пачаці
а потым (і я не стаяў паміж імі)
пайшлі мы ўсе трое шляхамі сваімі
вольны плыве ручаёк – нарадзіла крыніца
неба адразу блакітам накрыла яго
краем нязнаным бяжыць ён сустрэць не баіцца
вечную здраду на скрыдлах сваіх берагоў
спалох маленства: у нейкай кніжцы
жахнуўся небам зорным
нялюдска-незнаёмым нізкім
і чорным
не сытым і не пакутнікам
маленствам глухім і золкім
злучаючы востракутнікі
я вырысоўваў зорку
хаціна вокнамі да вуліцы
дзве аканіцы ўсёй сям’ёй
ну як сягоньня не расчуліцца
і мне зірнуўшы ў вочы ёй
помніш там каля кароўніка
падказаў нам лад вясковы
што ў алейцы дрэвы роўненька
крочаць зь песьняю вайсковай
анічога ўжо лепш не бывае як акрыцца сябрынай юнацтва
нібы некалі ў рэчку дзе плынь раўнаважыць нырца
і стаіш ты над саменькім дном ледзь шавелячы плыўнікамі
і лагода цябе абцякае вадою нячутных гадоў
парослы пасекай маленства
пагорак поўны пачуцьця
мне толькі помніць застаецца
паверхню звыклага жыцьця
рака заўсёды помніць свой выток
як ты да зор нясеш спакой і змору
віток – узгорак
замчышча – віток
і так ня згледзіш за каторым мора