Няспешна па сярэдзіне лісціны
Шыбуе невялічкая кузурка
Няпэўным напамінкам мухамора
З няўважлівасцю вечнаю прыроды.
Яе чамусьці божаю кароўкай
Назвалі людзі (ці не людзі, можа).
Прастуе праз лясную цішыню
Сцяжынкай, паралельнаю з маёю,
Праз тое, дзе ніколі не зманю,
Адзіны з лесам,
З роднаю зямлёю.
Лета гай разгушквае
Фарбамі і звонам,
Спакушае птушкамі,
Пошумам зялёным,
Песняю-каленцамі
Слаўнага салоўкі,
А яшчэ маленькаю
Божаю кароўкай.
Божая кароўка –
Вечная вандроўка
Па зялёным свеце
У вільготным леце.
Кропкаю чырвонай,
Кнопкаю чароўнай,
Што ўключае раптам
Прыгажосць і радасць.
Божая кароўка села на руку,
Хоча на надвор’е ціха пагадаць.
Скажа: ці пайду за сонцам на раку,
Ці завесіць дожджык лес і сенажаць.
Трэсне чорных плямак купалок руды,
Выпрастае крылцы, каб падняцца ўвысь.
Божая кароўка,прылятай сюды
Яснаю пагодаю калісь.
Адкажы мне, можа,
Рыжая сяброўка,
Як цябе назвалі
Божаю кароўкай?
Ці таму што круглая,
Ці таму што з рогам
Недзе ты пасешся
На лугах у Бога?
Сам я не маленькі
Зразумею, можа,
Чаму цябе клічуць
Кароўкаю божай.
Сядзеш непрыкметна.
Пазіраеш строга
І яшчэ: ніколі
Ты не чыніш злога.