цячэ маё жыцьцё
як рэчка празь лясы
на беразе касьцёр
гарыць ва ўсе часы
нязлачны (для людзей)
нязначны (для багоў)
і толькі ў хмарны дзень
відзён яго агонь
цячэ маё жыцьцё
як рэчка праз лугі
пад сонейкам лісьцё
стуляе берагі
кранецца сонца хваль
сярэбранай смугі
ты радасць не хавай
не прадчувай тугі
адтуль – маленства сьлед –
маё жыцьцё цячэ
дзе пра няўтульны сьвет
не ведаю яшчэ
туды ў нязнаны стан
рака мяне імчыць
дзе продкаў акіян
надзеяю зырчыць