цяпер
калі чытаеш ягоных вершаў страсьці
дзе кожная юная літарка аж дрыжыць
чуеш адразу: да старасьці
ён і не мог дажыць
і не тое каб пе хапіла гарэньня
ламотнай вады берасьцянога карца
бо старасць усё-такі – прымірэньне
чаканьне прыпынку-канца