драўляны туалет у рэштках гораду
(маленства недакуркамі палюе)
на шэрых дошках (кожны мае годнасць!)
штукар кабет (пячораю?) малюе
у розных выгінах
бадай што ўмела
адзіным рухам выгінае слодыч
і заштрыхуе трохвугольнік-мету
дзе хваляваньне не знаходзіць слова
ну што тут – пасьмяяцца? глянуць жорстка?
як некалі настаўнікам у школе
а можа гэта пошук прыгажосьці
якой яму не дасягнуць ніколі?
і я стаю
сваю зрабіўшы справу
(ёй мысьлі не бываюць перашкодай)
зашпільваюся
падцінаю спражку
і мне (няхай не родны!) брата шкода