Ты ўсё чакаеш чароўную казку.
Ды азірніся наўкол,калі ласка:
толькі, здаецца, ляжала зіма –
цяпер жа сьнегу і знаку няма,
вясна навакольле фарбуе рупліва.
Вось гэта дзіва!
Я на азерны бераг прыйду:
сонца глядзіцца ў люстэрка-ваду,
воблакі ходзяць і там і тут.
Вось гэта цуд!
Рака глыбока воблакі хавае:
за хваляй хваля – хмара працякла.
Бялявыя хмурынкі родным краем,
драбнеючы, плывуць за небакрай.
І сонца глядзіцца
у чыстае неба,
у яснае неба Радзімы.
Вясна свае здабыткі расфарбоўвае,
густога густу прыклады яе:
пупышкамі (рудыя ды ружовыя!)
лістота жоўты голас падае.
А жабка – на зялёнае зялёнае, –
як на лісьце блакітная раса.
А вызначышся – зразу будзеш злоўлены.
А вылучышся – дык не зловіш сам.
Вунь бусел – ключ скрыпічны – белай хмаркаю
азначвае бяскрайні далягляд.
Ідзе вясна, зялёная і шпаркая,
шпурляе птушак, град і зарапад.
У хвалі цішыня пераліваецца,
санліва сьпёка песьціцца ў затоцы,
каменьчык возера ў апраўцы соснаў
паміж двух сонцаў.