я вечна існую на гэтым сьвеце
асьцеражоны цеплынёй чароўнаю
садзіцца ціха сонца вечаровае –
грунтоўная малінавая квецень
зялёна-сіняй дабрынёй угрэтыя
таўкуць імгненьні мошкі над дарожкай
і я празь іх шыбую асьцярожна
захоплены бясконцай плыньню гэтай
я вечна існую на гэтым сьвеце
сягоньня
летні дзень такі вялізны
ніводная хмурынка бескарысна
не праплывае па трыццатым леце
трымаючы хвіліну на прыкмеце
якую не закрые морак сівы
я ўсё ж надзеяй краснаю шчасьлівы
што буду мецца век на гэтым сьвеце