я жыву ў пустым мікрараёне –
воблака карэньне не пусьціла
ды яшчэ не ўзьветрылася крона
дзе-нідзе то дубчык то лісьцінка
чуеш: як тут ветрана і суха
ні пакутамі не росна ні грахамі
не пачуеш як сабе ні слухай
памяці вільготнага дыханьня
гэты гмах пакуль жыцьцю стрыечны –
неўтрамбованая каляіна
не ляжыць падваліна-спрадвечнасць
як пад зруйнаванай камяніцай