можа, самая яркая зорка сусьвету,
які тут зьбірае сваю надзею.
Травінкі,
зялёныя промні Зямлі,
(холаду сіла чужая!)
поплаў паводкай сьнягі залілі –
дол цеплыню ашчаджае.
Дрэвы – рудыя промні Зямлі,
(жылы гукоў чаканных!)
ціха пад ветрыкам,
ціха зьвініць
іхнай лістоты чаканне.
Мы з табой моцна за рукі ўзяліся,
паланёныя раньняй вясною,
гэткія ж стромыя промні Зямлі.
Толькі пра тое не знаем,
як і дрэвы,
як і травы,
як усе веснавой цеплыні праявы.
Вунь промні ад Зямлі расходзяцца
і адлюстрованыя, і
такія яркія, што хочацца
даўжэй сьвяціць на той Зямлі.
Здаецца, космас незалежнасьці,
і толькі тут,
цябе каля,
(прывыкла да сваёй узьмежнасьці)
спакойна валіцца Зямля.
Такя ўжо планета ясная,
ды толькі бачная не ўся,
і беспрытульная і шчасная,
трымае промнямі абсяг.
Такая ўжо бязьмежнасць вольная
зырчыць ад сонечнай расы,
а, можа, гэта поле ворнае
гадуе нашы каласы.
(Гайдае нашы галасы!)