былі гады –
гадоў мы не лічылі
гульню вайны адольвалі пад вербамі
зямлёй вясновай басанож лячылі
у песьні дужа радасныя верылі
ды мы і ў сьне не бачылі каўказаў
на курганы снарады рваць хадзілі
адно будзілі сквапнасць скарбы казак
і спакушала лямпа Аладзіна
а пастуха дагнаўшы ранкам росным
калі трава брыльянтамі гарыць
знаходзілі мы залатыя россыпы
у глінішчы
на Сеньніцкай гары
каменьчыкі з драбочкам чыстым золата
яно чамусьці ў рукі не давалася...
а дні зырчэй займаліся на золак
мяльчэла рэчка
дрэвы гадаваліся
матулі нашы смалавалі шпалы
бацькі дамоў вярталіся на мыліцах...
сплылі гады
ды з быстрыні той шпаркай
у сэрцы многа золата намылася