У яснай блакітнай прасторы,
дзе сеецца промень праз хмары,
пад ветрам хвалюецца мора,
бо мора – кожнага мара.
Мора можна дзе хочаш наліць:
(лужына ў лузе пад сонцам гарыць,
дождык залее траву на паляне)
можна ў балеі,
а можна і ў ванне,
можна, нарэшце, і ў рэшаце.
Вецер той можна дзе хочаш узяць:
можна дык проста рукою махаць,
можна газетай,што сьпіць на стале,
можна, сагнуўшыся дзьмухаць, але
сама лепей
бабулін веер.
Важна адно: каб паплыў карабель
той, што ніколі не сядзе на мель,
важна, каб ветразь, што ловіць прасьцяг,
мкнуў да нязнанага покуль жыцця.
Важна, каб ты адчуваў
хваляванне хваль.