тугі шарпак пад лыжамі
мурог ля ручая…
зірну ў пару нябліжнюю:
а дзе
а дзе там я?
ды вось ляжу ля рэчкі
і думаю
пра што?
ну можа пра сланечнік
што стаў сьцяной густой
ну можа пра гняздзечка
каля альхі ў траве?
і незаўважна рэчка
стаіць сабе
плыве
гайдае люстра лёгка
як памяць не змане
то ўбачу: ў тым далёкім
няма
няма мяне
я тут мае лятункі
і клопатаў гайня
а там прастора думкі
ды часу глыбіня
едзе хлопец па прасёлку
на веласіпедзе
засмучоны ці вясёлы?
бесклапотны едзе
едзе не здалёк і ўлегцы
едзе нейчым сынам
разам з гэтаю алейкай
з гэтым жытам сінім
расхрыстаная кашуля
ветразем палошча
я ўвесь сьвет душою чую
а яму зайздрошчу
мой прасёлак
дзе машына
раз у тыдзень прапылуе
дзе з гнязда крылом птушыным
нецярплівасць прыпільнуе
дзе аблокі пахнуць зернем
каласкі – высокім небам
дзе разгон душы прыземлен
на высокую патрэбу
тут заўжды на схіле лета
адзінотай паслушэнства
прабяжыць маё маленства
прэч
з падрапаным каленам