ад Божага так вабіла людское
каля кароў у полі цэлы дзень
калі аблок высокаю лускою
то дождж то цень
а хлопцы недзе выганам за вёскай
не цямячы цябе
што ў полі адзінокаю бярозкай
малюся я цяпер
малюся – гэтак зноў малым раблюся
у месцы маленства пад позваю летняю
сяджу не чакаючы горшага-лепшага
дзяцінства аспрэчвае думка старэчая
няма маёй рэчкі
няма нават рэчышча
няма печкуроў цёмных плямак на водмелі
нямае пагорка зь бяляваю выдмаю
не гэткі бальшак і чужыя прысады
ды толькі камарык над вухам той самы