як лёгка ўдаецца
тое
што Богам даецца
як трудна душой выпадае
тое
што з Божым не супадае
ды самая змога
тое
што супраць Бога
праз каго гэты час працякае
неабходную праўду казаць
праз каго ён вартуе цікавасьць
каб ізноў не вяртацца назад
і сядзіць той адставіўшы локаць
быццам поўную кайстру нясе
а няўструйныя словы самохаць
адшчапляюць нябачаны сьвет
1982
натхненьне ці наткненьне?
адметная пара
куртатае імгненьне
кранаецца пяра
хіба бухторыць д’яблік:
падгледзіш як жыву
хіба выпадак-яблык
пагладзіць галаву
ці ўсёй калодай-лёсам:
падрэзаў і тусуй
ці проста носам-носам:
а дзе ты быў дасюль?
1974
адзінотай у тлумным горадзе
(непрытуленасьць дзівака)
на лагодзе і пры пагодзе
годзе моднага медзяка
ачынаецца навакольле
(раньняй восені сонечны дзень)
бераг рэчкі
сьцяжынка ў полі
праяўляюцца кагадзе
логам мутнага неспакою
кроплі вечнай развагі лі
над няскоранаю ракою
чарацінкі слоў загулі
гуляю словам трапным
альбо не
пакуль сіло ня драпае
мяне
пакуль лунаючы
бязладдзем дзён
ня знойдзены
ня страчан
не відзён
уводзіны азначаны
але
пакуль лясны ручай
не абмялеў
і шолах шатаў
і жарства разор
кладуцца шэптам
на пісьмёны зор
дапісваюць гады няскончаныя вершы
туман недамалёваных карцін
сягоньняга ўзмужнелы дух завершыць --
нявысьпелага не падкараціць
дзе гэнаму стагоддзямі карціць:
калі праклаў радок бязгучны-першы
за небакраем прападае вершнік
яму дарогу варта загаціць
адно жывою прагаю трымціць
жывое слова
ажно ў горле першыць
дапісваюць гады няскончаныя вершы
даволі толькі чарнавік знайсьці
абрываецца сьцежка
потым проста трава
марнатраўная сьцерпіць
ці прыгнецца траха
рознатравінкам росным
гэта ледзь не карысьць
я ж пасунуся ў роздум
дзе вада не гарыць:
хто аднекуль сьцяжынку
да паловы таптаў?
абарвалася жыцьце?
сьлед прапаў?
толькі значыцца сьцежка
марна не зарасьце
і міжзорнай усьмешкай
бэз цьвіце
1999
не застаюцца намаганьні
не ў сэнсе тым што не відаць
а ў сэнсе тым што лёгка гляне
адвечнай думкі лагада
бо толькі тое што раптоўна
ды рэдка
рэдка так нажаль
пры нас
праз гэты дзень няўтомны
на векі вечныя амаль
так і здаецца што са сьмецьця
што дурыкам
што наўздагад
а гэта проста Слова льецца
кудой патрэбна акурат
2000
ад ідэі да ідэі
(будзь здароў, Платон!)
промень праўды загудзе і
не трапляе ў тон
ці крывое ты люстэрка
(колькі ў небе хваль!)
пахваліўшыся майстэрствам
хібу даў нажаль
толькі там дзе я бяздумна
падстаўляў душу
неабдымна-неразумна
ведаю-пішу
хоць прадбачлівасьцю дзесьці
межы разагнуў
незадумліва кладзецца
зерне ў баразну
я ёсць толькі працяг
ненапісанае
не ляпіце мне тыя чужыя гады
(не чужыя, вядома ж, а вымысьленыя,
дзе шукаў супакоенасьці-лагады)
я ёсць толькі пасьля
і ў цікавасьці
сам чакаю якое (ці будзе?) сьвятло
ну а тое што сталася хай расьцякаецца
хай прасеецца сітам “было-не было”
вось тады перабраўшы
ліхое адкінуўшы
утрамбую ў абсягі даўгога жыцьця
як вялікія ўсе невялічкую кніжачку
але гэта не я
я ёсць толькі працяг