Мне падарылі рыбак залатых,
цяпер пра іх я клапаціцца буду:
далёкія, а ўсё ж сваячкі тых,
што ў казках недаступных твораць цуды.
Акіяна кавалачак б’ецца за шклом –
бліскавіца чырвоная, сіняе неба.
Нібы морскага ветру дыханьне прайшло:
чалавеку заўсёды цудоўнага трэба.
Я вераб’ёў змарнелых пакармлю,
галовы кветкам, зьмерзлыя, прыкрыю,
на дрэве і галінкі не зламлю:
са мной гамоняць рыбкі залатыя.
Калі ж бязьмежны зорны акіян
да іншага жыцьця мой шлях скіруе,
тады вазьму я ад братоў-зямлян
планеты кроплю – гэты падарунак.
Глыбіня немагчымага плешча за шклом –
бліскавіца чырвоная,сіняе неба,
нібы морскага ветру дыханьне прайшло:
чалавеку заўсёды цудоўнага трэба.