Яны былі дарослымі,
калі быў я малым.
Яны былі старэчымі,
як быў я маладым.
Цяпер ужо на небе дзесь
і маленства маё
і маладосць.
пастушкамі
ўстаўшы рана-роўненька
калі сонца мружыць вочы птушкам
мы зьбіралі статак ля кароўніка
(ці каля канюшні?)
сцежкаю таго маленства стылага
вечнага нявыцьвілага ранку
“зрастуй-зрастуй” – дзядзька Славік зь віламі
ды маўчком ударніца Вяронька
абмінула дзядзьку куля-міна
давяла дарога да вяртаньня
( Зараз не спавітае ўспамінам,
ненаканаванае гартаю .)
абмінула цётку шчасьце-ліха
горкі лёс адданасьці дзявочай
(я зародкам мужнасьці паціху
чую ноч гарачай адзіноты)
вольна праплываю Шляхам Млечным
дзе маўчыць няжытага аблога
дзе яны падпоркамі навечна
дарагога клопату зямнога