шчасьлівыя
ні зь вечнасьцю не знаемся
ні тое што ўпусьцілі не паднімем
і век свой пражываем – не мяняемся
у пастаянным болю маладымі
бо для каго ж і казана: ні воласу
мо крышачку прысеў віхор русявы
і плечы не цяжэюць у няволата
і пільны-пільны позірк не згасае
у цішу мітусьня не прарываецца
завостраны спакой не перарвецца
бо моцныя і несьціханай памяцьцю
і слова скупа сказаным да месца
каму якая доля адмяраецца
няхай ніхто не ведае пра гэта
ды вечны сорам мой што ў тую раніцу
не пасьпяшаўся разгарнуь газету
калі ўжо месяц твой завіс кілімам
над восеньскай Радзімай зарудзелай
балючы промень са старонкі ЛіМа
яшчэ люцей слата захаладзела