Скакала неба на адной назе,
аж хвалі падбухторваў бераг топкі,
каб з вуха – цеплынёю... Балазе
вады ставала ў тым стаўку пад Сьцёпкам
З халодных лужын, з дрыжыкаў, з сінечы,
як снег вясною, вымкнула душа.
І зараз галавою страсянеш –
маленства тое булькае ў вушах.