разьвінецца на вярбе лісток
густа-жоўты
чысты-клейкі-новы
ды карою злазіць на сьвісток
пахнучы вясною
босаю-тугою сьцежыной
гукі шэрых птушанят шукаюць
каб зьвісаць (падстрэшша!) кажаном
ногі зачапіўшы вушакамі
каб вужакам у замшэлы лог
гэтак сонейка туманам сьвеціць
каб маленства зноў успомніць мог
абудзіўшы свой вясновы вецер
краскаю жоўтаю белы заўсёдны матыль
вечны ўспамін раскаванай высокаю поўняй
гэтай усьмешкі далёка не ўсходні матыў
радасьці яснай ніколі-ніколі не позьняй
свет – ні шчарбінкі і краю пакуль не відно
поўна не дужа каб велькіх ды гэтакіх вартых
часам кіно
часам голуб блакітны ў акно
калі бяда – нібы жартам
там і сьцяжына па вільгаці вольнай лясной
стрэне сунічкай-страчком ці алешыны сьвечкай
спелаю восеньню
летам
спакойнай вясной
смакам на вуснах недацалаванай парэчкі