скуль вынікаючы
меціну кожную
промень-мазок
рэчка замглёная хмарамі
коціцца
памяць разор
сумам учорага
памяцьцю заўтрага
песьня быцьця
гэтага існага
гэтага краснага
ясны працяг
поле блакітнае
месяц над пожняю
ночы сьвятло
пэндзлем запоўніцца
(пэндзлем запомніцца)
як не было
ветру зялёнае
сіняе сонцава
зманам вачэй
кропкамі
кроплямі часу бясконцага
рвецца-цячэ
пішы, мастак, пішы
партрэт сваёй душы!
хваляў хвіліннае хваляваньне,
марнасць надзеі.
роспач каханьня,
сэрца сон на мяжы.