з карэньняў музея
ўсплываеш уверх
салодзенькім сокам сучаснасьці
з каронаю зельля заходзіш у дзьверы
(пакуль сьвет стаіць – не зачыняцца!)
такія ж бабулі на лавах сядзяць
гамонкай культуры ці вартыя
садзеяньне ўскоснае – сэкс ды садызм
у залі трыццаць чацьвёртай
а во гэты зьлеплены з гліны стаіць
пад позіркаў сінімі мухамі
статыкі столькі стагоддзяў – стаміўся
калі ўжо Той зь неба дзьмухне
прыступка апошняя пад нагой
людства ўсё меней-меней
можа ўжо гэтым пякельным агнём
толькі і ўмее
гулкія крокі
брама багоў
прагаю годнасць бязрукая
багна ваганьня –
бягом
бягом
грукаюць дзьверы
грукаюць