бо ў тым краі заўсёды залатая
пара пачатку восені стаіць
спакой высокай думкай залятае
дзівуецца з прасторы на стагі
на кнопкі копак
бачныя здаля
праносяць журавы свае катрынкі
а дзе той край?
бацькоў маіх зямля
маленства ранак
неба – ні хмурынкі