у нейкай хрэстаматыі
(а, можа, і ў чытанцы)
таго пасьляваеннага-галоднага маленства
бяздомныя французікі
(ім страву не гатуюць)
яны акаляваныя мастацкаю маланкай
а гэтыя вялікія маленькія французы
(а, можа, што гішпанцы, бо паблы ды пікасы)
калі малююць песьняю і здольныя адразу
наіўным верабейчыкам як дружбаю па друзе
такія ўсе вялікія
і ў старасьці як дзеці
такое... не спалохацьбы калі па небе крочаць
такое местачковае хоць заўтра паглядзіце
такое ўсё французкае
высокае да крыку...
у печы недзе парыцца капуста ў сагане
(такое ўсё французкае!)
па шэсьць урокаў нашча
а роспавед настаўніцы сьлязы не дасягне:
чаму яны няшчасныя?
зірні: ядуць жа нешта