Памяці Гаўрыіла Шутэнкі.
пакутна ў адзіноце жыць
за гэткай цёмнаю сьцяной
як злую цемру раскрышыць
каб сонца зноў сьвяціла мной
адкінуты ў балючы час
не заўважаў ні зім ні лет
ды так баяўся іншы раз
што больш ужо не ўбачу сьвет
а за сьцяной стваральны дзень
там безь мяне цьвіце жыцьцё
ды памяць за руку вядзе
на бою даўняга касьцёр
іверш мой асьвятляе час
адзін прамень
яшчэ
яшчэ
я адчуваю сэрцам вас –
я маю міліён вачэй
да шчасьцяйду з апошніх сіл
ахвяраваўшы сьветлым самым
і ад таго што сьветла ўсім
маё натхненьне не згасае