зьберагаеш кожную траўку-былку як жылку
асьцерагаеш кожнага звера-птушку як душку
а кожнае слова – вечнага схова?
Слова – праграма сьвету
і таму Слова – роўнае сьвету
і таму Слова
сьцверджанае ў сьвеце
вяртаецца да Бога
бо слова
знаючы пачатак дзе
ізноў злучае колераў кантрасных
руйнуе права
альбо робіць ясным
адвечны зьдзек
дзе адлучае бліскавіца гром
а сьнег вясну
пакажа тымчасова
у змроку дум тваіх павадыром
бывае слова
ільду першакрыніца і агню
першапрычына страху і любові
паэзія сама шукае ў слове
падзеі глыбіню
каб здрада-абыякавасьць і злосьць
даверлівасьць тваю не падтачылі
мацуйся Божым словам – гэта ёсьць
душы тваёй Айчына
гэта крэўнае крэўскае слова
гэта схова дзе дыхаюць продкі
далучаешся своечасова
да славянскасьці асяродку
бачыш лес (тое частае дрэва)
і крынічку (душу прамые)
гэта слова трымае нядрэмна
абавязкі прамыя
сябе не ўспомніш усяго
цячэ ліхтар у цемры
так выхапіцьяго агонь
якія столі-сьцены
а то і ўвесь будынак дня
пакуль што не знадворку
ды слова – вечная радня
той думкі ды гаворкі
замкне твой розум у крышталь
бясконцы як дарога
і ты праявішся накшталт
таго цябе самога
не ведаў ты (не верыў!)
калі хапаўся слова
што гэта сэрца верад
бязгучны-тымчасовы
раўняў яго крывога
прыладжваў да паперы
што ўласнаю крывёю
не ведаў ты (не верыў!)
цяпер калі цікавасць
карэньнямі ды кронай
ты чуеш: выцякае
па кропельцы
па кроплі
побыт мой звычны
душы галадоўка
скура ды рэбры
руні вясновай ніцае слоўка
колас скарэй бы
срэбная плотка лёгкага ўлову
сетка як сіта
смак разьвітальнага – матчына мова
смажыцца сыта
жар зажаданага – сіла гарэньня –
вернасьці схова
жаднага жыціва паскарэньне
дробязі слова
сьлізкае рэчышча разуменьня
дзе твой пясочак
месяц сінечаю незайменны
сочыць – не сочыць
што пад сьляпою начною прасокаю
сьніццца бяспраўна
прагай сапраўднага
прагай высокага
памяці прагай
віюцца-віюцца словы
даўгая дарога з дому
і гэты прасьцяг верасовы
глыбока-далёка вядомы
а думку яшчэ выкрасае
(як пэндзаль карціну лудзіць)
хаця я здаецца знаю
што сёньня і заўтра людзі
пра што і казаць так доўга
навошта шматслоўе гэта
калі я напэўна добра
зачую што стане са сьветам
У гэтай колам абмежаванай галаве
словы б’юцца
не зладжаныя знадворку,
не падтрыманыя паданнем.
Добрыя, вартыя, надзейныя словы,
У гэтым закружаным горадзе, у якім,
калі стаіш у самым цэнтры.
да ўсіх канцоў аднолькавая адлегласць,
у гэтым горадзе яно нас спавядае і катуе,
туліць і разганяе.
На гэтай амаль круглай Зямлі,
такой гладзенькай-маляванай здалёк,
на гэтай Зямлі,
дзе словы нас размяжоўваюць,
але дазваляюць паразумецца,
калі шануеш сваё багацце і радуешся людскаму.
У гэтым адмераным часе,
які нікому не собіць убачыць такім круглым,
як белая хрызынтэма феерверку.
У гэтым сусвеце, якога Слова было дэтанатарам,
хто цябе пачуе,
калі ты глухі?
Прачнешся вось так у суботу –
Шырокі і светлы дзень –
А хораша быць сабою,
Якога край спарадзіў.
І вочы маеш блакітныя,
І назвіска шляхотнае,
І сэрца тутэйшым рытмам
Свой шлях пралётвае
З нейкім спакоем суворым,
Які ачынаецца Словам.
спалучэньне праменнага ў слове.
слова сэнс асвятляе, калі
навучыўся чытаць адмысловей,
чым праменьні чытаюць палі.
дасягнуць – гэта значыць спыніцца,
пад карчамі глыбейшай вады...
журавель хай ляціць а сініца...
можа, рытмам няспыннай хады
затуруе бяссэнсіца скора:
дождж,
насенне,
расток,
баразна…
спалучэнне праменнага – слова –
праяўляецца думкай няўзнак.
аблада слоў (аблада сноў!)
не злоўлены – не злодзей
злы дзее зло
дзе зло там зноў
прагаліна ў прыродзе
разгон загоіцца ўсяго
залучыш тымчасова
і пыл і вецер і вагонь –
твая дша – выснова
што слову? зрушыла яно
калісьці раўнавагу
каму? на ліха? ўсеадно
вяртацца ранавата
шматкроп’ем сонечны разгал
хоць думкаю пакратай
Той ведаў
Слова Хто казаў
якая гэта радасць