спачатку пломбы а цяпер каронкі
каб хоць гадоў зь дзесятак дажаваць
канчаецца дыстанцыі кароткай
надзея-мітусьня-жарства
яшчэ нядаўна сьветлатой-усьмешкай
быў адлюстроўваў і дабро і зло
а зараз слова рэзккае “не мешкай”
па-польску (па-расейску?) падыйшло
а зараз сам дзіўлюся: як то раптам
далёка так забег (хіба што ўцёк?)
а можа не канешне так трымацца
за гэткае балючае жыцьцё
адно ніяк не меншае цікавасць
да гэтай сьветлай плямы што “цяпер”
да болю да нядолі прывыкаеш
каб варушыцца-быць-трываць-цярпець
прышчэміш трошка – хай не шэрхнуць зубы
бо потым неяк зможаш укусіць
усё што пазьбягае дробнай згубы
што ты не кляў
не клікаў
не прасіў