я ведаю: вада суцэльная ў прасторы
ды мабыць яна бесьперапынная ў часе
што пакрывае сьняжынкамі некаторых
статычных-няздольных на выкрунтасы
сьцякае па каменным абліччы чалавека
думку-усьмешку-паставу торыць
усякая вільгаць – пракропля раз’яднаная прасторай
а можа яна і сьцюдзёная
што сама вечнасць?
бяжыць ручаёк нетаропка пры пастаменьце
мае паводку вясновай ракі на прыкмеце