не пакідаючы сьлядоў
ні на адлегласьці ні ў масе
чыесьці воблікі гатовы
разглядаць у плынным часе
які нырае ў глыбіню
сваіх пажоўклых фатакартак
дзе як ні праўся не зманю
якім я ёсць
чаго я варты
упарты вецер перамен
(не пераменаў, а знішчэньня)
стараецца схіснуць прамень
напамінае неадчэпна
тудой табою пра цябе
які сягоньня хоча мецца
бесперапынным гэты бег
быцьця на іншых пакладзецца
і я без ценю (хай без цэн,
без сцэн нямых) свайго сумнеьня
жадаю іншым перамен
сабе ж сабою быць нязменна
наркотык рэжысуры
заўсёдны бодзі-арт
ты яблык і Мічурын
ты Пушкін і Мацарт
Купальля сад зімовы
ці страта ўсім часам
і нават (страшна мовіць!)
ты ўсё
ты ўвесь
ты сам
перастаўляеш ролі
дажджамі страх і боль
дыктатар ты кароль і
яшчэ намнога больш
тваё занятым месца
ня стане рэжысер
а што ўжо застанецца
і жур і юр і сверб
напісанае йначыш
спрабуючы быцьцём
расейскае спалячыш
акрыеш сьпеў выцьцём
там дзе жыцьцё напіша
свой кожны зрух і ўздым
ляціць са сцэн да вышніх
смуроду грэшны дым
а ўніз сьлязы гаючай
зьдзіўленьня стогн слабы
а ты ўсё вучыш
вучыш
як быць і як ня быць
(як, маючы, ня быць!)
мы ўсе равесьнікі
нікому не вядома
адкуль-каму
куды калі і дзе
які калюк даўжэйшы на саломе
ці валасок у вечнай барадзе
такое супадзеньне знае намі
хто розьніцца
магчыма ліліпут
ці гулівер гуляе пад нагамі
ці ў цэзара перацякае брут
а розум
чым пусьцейшы тым вялікшы
з развагаю
з сумненьнем уваччу
з надзеяю
тым болей раз узнікшы
заўсёднасьць тут ператрываць хачу