відаць здалёк
густая купка ліп
і бескрыжовы купалак царкоўкі
тут неба бесклапотна-памяркоўным
было калісь
і кожны раз
як толькі я прылёг
замораны
ці проста занудзіўся
мне купалы бясхмарнага дзяцінства
відаць здалёк
трава гарыць
гарыць на тых канавах
дзе мы малымі пасьвілі кароў
празрысты дзень з чырвонаю гарой
канае
раскінуў рукі
тварам дагары
і горкім успамінам маладосьці
дымок адхонам
лезе-лезе ў госьці –
трава гарыць
ля кургана
закінутага ў поле
праз пах суніцаў бачыць можаш ты
як золата на сонныя жыты
страсаюць пчолы
калі тут зло твой продак адганяў?
якой бядою тут зямля прыўзьнята?
на лядах цішыня шамрыць заўзята
ля кургана
клічуць арабіны
я пачуў здалёк
падсьвядома
нібы дзік засаду
над чырвоным вогнішчам прысадаў
восеньскі дымок
у пары красьнейшай край любімы
незвычайнай чысьціні адценьні
і амаль забытым летуценьнем
вабяць арабіны
далёкі дзень
спакойным хараством
прыцьміў жыцьця будзённую сьпяшанку
юнацтва гучна тупае на ганку
і кліча на прастор
ізноў зьбіраеш калівы надзей
ці прывітаў
ці зразумеў кагосьці
а ўсё таму
што завітаў у госьці
далёкі дзень