За сьцяною,
за дзьвярыма
восень, вецер і слата.
Мы ж гуляем у зьвярынец –
цеплата тут і сухата.
“Я магу хадзіць як бусел!”
“Я як шпак сьвістацьму!”
“Я мядзьведзем абярнуся!”
“Я вавёркай стану!”
Як заўсёды Петрык
выступае першым:
“Я Мядзьведзь!
Я глядзець
не магу пад ногі.
Хай зіма мяне вядзе
да маёй бярлогі.
У глыбокім берлагу
я ўсю зімку спаць магу!”
Ад арэшкаў пад грыбкі,
што растуць за горкай,
робіць роўна тры стрыбкі
спрытная вавёрка.
Гэта скача не Марынка
за арэхам, за карынкай:
“Ты мяне, галінка гушкай,
маю футра навырост,
я лунаю так як птушка,
распушыўшы лапы, хвост.”
У зьвярынец мы гуляем:
за гарамі, за марамі
незвычайнаму зьвяру
воля ёсць усюды:
“Я скачу як кенгуру!”
“Я плыву вярблюдам!”
“Ці з гары, ці пад гару,
ці па берагах
скачуць двое кенгуру
на адных нагах!”
“Што барханы мне,
сьпёка, бездарожжа!
Пры такой сьпіне
месяц бегчы можна!”
Янка, Петрык і Марына,
мы гуляем у зьвярынец.