Быў сабе чалавек з жонкаю, а было ў іх двое дзяцей — дзеўчына і хлопчык. Хлопец быў пекны, а дзеўчына яшчэ харошайшая: зорка ў лобе, а месячык у патыліцы. Ну, так як бацькі падаўміралі, яму трэ жаніцца, ён усюдачкі аб’ездзіў — нідзе пад свой густ не найшоў. Утэды давай то ён на яе налягаць ды й кажа:
— Сястронко, жанімся, ты мне за ўсіх найлепш да душы прыпала.
А яна:
— Што ты,— кажа,— здурэў, ці што! Дзе ты гэта чуў, каб брат з сястрою жаніўся?
Асё ж ён, канешне, нарог, так яна кажа:
— Пажджы, хіба пайду да матулі папытаюся.
— Ну добра,— кажа,— ідзі.
Яна то німа што, пайшла ды й давай рэўня плакаць на магіле. Асё ж маці кажа:
— Ці дождж ідзе, ці раса падзе, ці маё дзіця рэўня плача?
Так яна адказвае:
— Ні дождж ідзе, ні раса падзе, да тваё дзіця рэўня плача.
Так маці кажа:
— Ціха, не плач, не плач, дачушко!
— Як жа мне не плакаць,— кажа,— калі брат сястру за жонку хоча ўзяць.
Так маці:
— Ну,— кажа,— то ты ж яму загані, няхай ён табе справіць такую сукню, як на небе зоркі.
Так ён ездзіў, ездзіў, урэшце і найшоў. Прывёз, так кажа:
— Ну, так цяпер будзем жаніцца.
А яна кажа:
— Не, братко, пайду яшчэ да мамы, запытаюся.
Пайшла на магілу ды й давай плакаць, так маці кажа:
— Ціха, дачушко, не плач, няхай яшчэ ён табе справіць такія чаравічкі, як на небе месяц.
Ну, так яна прыйшоўшы кажа: так і так; так ён зноў стаў ездзіць, шукаў, шукаў, такі і найшоў. Прывозіць ды й кажа:
— Ну, сястронко, расчыняй каравай!
— Дзе да караваю, пайду да мамы спытаю!
Пайшла на магілку ды й зноў стала вычытваць, так маці кажа:
— Ну, дачушко, нічога ты яму не ўрадзіш, хіба жанецеся.
Ну, так у ніўбаўкі паехалі ўжэ і да шлюбу. Прыехалі з касцёла, так, паабедаўшы, яна то зачынілася да стала бы-то ложкі мыць у каморцы, ды й усё кажа: «Расступіся, сырая зямліца, расступіся — брат сястру за жонку ўзяў!»
Асё ж ён то яе жджэ, жджэ, ля, ужэ і спаць пара, так падходзіць пад дзверы ды й пытае:
— А што, сястронко, зараз ты ўправішся, бо ўжэ і да гумна пара?
— Зараз, братко, зараз! — ды й кажа: «Расступіся, сырая зямліца, расступіся — брат з сястрою хоча спаць!»
Ну, так у том маменце зямля расступілася, так яна кажа:
— Расступіся, зямліца, расступіся, каб я па костачкі ўпала!
Так яна як бач і па костачкі стала. Утэды яна зноў:
— Расступіся, сырая зямліца, каб я па калені ўпала!
Так гэта зямля яшчэ расступілася, яна то па калені ўжэ стала. Асё ж зноў брат падышоў пад дзверы ды й просіць:
— Сястронко, не баўся, хутчэй, бо ўжэ позна.
— Зараз, братко, зараз! — ды й кажа: расступіся, зямліца, каб я па пояс у землю ўпала!— После,— па шыю,— кажа,— асё ж, нарэшце, і цела запала, ды й пайшла крось зямлі.
Асё ж брата нецярплівасць узяла, так пытае:
— Ці зараз?
Асё ж не чутно! Калі ён то ўходзіць — німа яе! Так паслаў служку пад землю ды й кажа:
— Або ты яе забі, або жывую прывядзі, а як не, то мой меч зніме табе голаў з плеч!
Так той німа што, пайшоў. Ідзе так ідзе, ідзе так ідзе, асё ж нагнаў яе ды й расказвае ёй: так і так, так і так. Асё ж там недалёка гоўца пасуць, так яна просіць:
— А мой ты саколіку, пайдзі ты гэту гаўцу лепш зарэж да ўкрываў тваго меча, каб яму што было паказаць.
Ну, так ён гэта ўчыніў ды й з закрываўленым мечам вярнуўся да яго. Прыходзіць, асё ж брат узяў меча: біў, біў, біў, біў, аж забляяла. Утэды кажа:
— Няпраўда, ты яе не забіў, гані зноўсь, а як не заб'еш, то мой меч зніме табе голаў з плеч.
Так ён і пагнаўся, даганяе ды й кажа:
— Ну, німа што, цяпер то мушу ўжэ вас з свету збавіць, бо як цябе не заб’ю, то мяне з свету збавіць!
Так яна адказвае:
— Хіба ты разрэж маго мізінага палца, абкрываў меча ды й гэдак ідзі да іх.
Ну, ён, гэтак і зрабіўшы, пайшоў да яго. Прыходзіць, так брат біў, біў, біў, біў, біў таго меча, пакуль заплакаў чалавечым голасам, ну і ўтэды даў ужэ веры.
Тым часам яна ідзе так ідзе, ідзе так ідзе, аж стаіць дуб на залатом кубку. Так падышла да яго і кажа:
— Адчыніся, дубку на залатом кубку,— ідзе пані да разбірання!
Ён адчыніўся, яна ўвайшла, разабралася, улажыла кажух ды й пайшла. Ідзе так ідзе, асё ж стаіць двор, так яна туды пайшла ды й стала прасіцца на службу, а пані адказвае:
— Калі мне ўжэ цяпер не трэба слугаў,— але сын як улёг, так яна згадзіла яе.
Надышла святая нядзелька, усе ідуць і едуць да касцёла, а яна і не думае. Асё ж, як усё ўхадзіла, так пайшла да таго дуба ды й кажа:
— Адчыніся, дубку на залатом кубку,— ідзе пані да разбірання, і дай мне адзежу, каляску, коні ды й хфурмана!
Ну, так дуб адчыніўся ды й даў ёй сукню, як зоркі, а чаравікі, як месяцы. Села яна ў каляску ды й паехала да касцёла. Як угледзеў яе той паніч, так вельмі раскахаўся, але яна перад людзьмі борздзенька ўскочыла ды й паехала.
На другую нядзелю ён ухітрыўся, узяў каля парога смалы наліў. Так трэба ёй уступіць у тую смалу, ды й чаравічак астаўся. Яна то ўцекі, а той паніч за чаравічак ды й стаў з ім ездзіць па свеце і шукаць, дабіраць такой нагі.
Ездзіў рок, другі, але нідзе не найшоў. Ну, так ён прыязджае засмучаны дахаты, а яна давай то прасіць:
— Пакажце, панічынку, я памераю.
А ён кажа:
— Э, што ты, твая нага не такая зграбна!
А после такі даў.
Калі то яна зложыць, асе ж якраз! Так ён лап! за яе ўхапіўся ды й кажа:
— Ага! То гэта ты!
І ажаніўся з ею.