Было ў аднаго гаспадара трох сыноў, так ён кожнаму даў па стрэльбе да й кажа:
— Ну, хлопцы, ідзеце на паляванне!
Пайшлі яны. Ну, так тых двох страляюць стрэльбы, а таго меншага не; так то ён узяў яе да ў луг укінуў. Прыходзіць да братоў да й кажа:
— Так і так — я стрэльбу сваю ў луг укінуў, бо не хоча страляць.
А тыя кажуць:
— Якая яна есць, то есць, калі бацька даў, то дзяржы.
— Але, — ка[жа], — праўда, браткі, — і пайшоў па тую стрэльбу. Прыходзіць, ажно на ёй сядзіць не[й]ка жаба да й кажа:
— Калі возьмеш мяне за жонку, то аддам стрэльбу.
Так ён німа рады:
— Вазьму,— кажа.
Тады яна і аддала яму тую стрэльбу. Ну, прыходзіць ён дахаты, ажно на акне сядзіць жаба! А! Што тут рабіць?! Пайшоў ён да ксяндза, ксёндз кажа:
— Даў слова, німа рады, жаніся!
Так ён гэта і ажаніўся з ёю. Бало, як удзень, то яна жаба, а пад вечар харошаю паненкаю стане, да й то расказала яму, што яна была кралеўнаю, але яе адна ведзьма закляла. А браты яго былі ўжэ жанатыя, да й то як надышлі мяніны бацька, так тыя напяклі пірагоў і паслалі, а ён кажа да яе:
— От, братавыя пірагоў напяклі і паслалі бацьку, а ты што зробіш, калі ты жаба?!
— Не бядуйся, купі анно мукі.
Ну, так ён і купіў мукі, а яна спякла пірагоў яшчэ лепшых, як тыя, да й то паслала. Бацька дзівам дзівіцца, што жаба такіх пірагоў напякла!
На другі рок, на мяніны, зноў тыя паслалі па кашулі бацьку, так ён прыходзіць да яе і кажа:
— От, тыя прынамсь па кашулі пашылі бацьку і паняслі, а ты, падло, што, калі ты жаба!
— Не бядуй,— ка[жа],— анно купі плаценка.
Як купіў, яна то хутчэй пашыла да й кажа:
— Ты ідзі цяпер, а я зараз прынясу.
Той пайшоў, сядзяць, гавораць, ажно зямля застагнала; заехала каляска, коні белыя, харошыя, з яе выйшла кралеўна, яго жонка, да й аддае бацьку кашулю. Так ён гэта дахаты, бачыць, ляжыць той жабячы вылупак, так ён яго ў печ, і згарэў. Утом яна ўлятае:
— Ах, ліхачко! А тож анно тры дні яшчэ была б заклята, а так, калі мая скура згарэла, няхай і я згару!
І гэта ўскочыла ў печ і згарэла.