Была сабе адна дзеўчынка сірацінка, так яна цёнгле плача, так плача, што не мае ні роду, ні плоду. Аднаго разу прыходзіць да яе ведзьма:
— Дзеўка-дзявіцо, русо касіцо, чаго ты плачаш?
— От плачу, што адна на свеце, як людзі кажуць: «Хто схоча наглуміцца, ніхто за мяне не ўступіцца».
Ведзьма на тое:
— А каб цябе! А то ж я твая цётка, ці ты мяне не памятуеш?
І пачала яе ўсяк намаўляць:
— Прыйдзі да мяне ў гасціну, прыйдзі, саколко, з кудзелькаю.
Дзеўка кажа:
— Калі не ведаю куды?
Так яна расказала ёй дарогу, так сіротка нешта на другі ці на трэці дзень пайшла да яе. Ідзе яна так ідзе, ажно ляжыць чалавеча галава ды і кажа:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Не ідзі,— кажа галава,— бо гэта не цётка твая, а ведзьма: яна цябе з'есць.
Сіротка не слухала, пайшла далей. Ідзе так ідзе, ляжаць чалавечыя очы:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі свае з кудзелькаю.
— Гэта не цётка твая, гэта ведзьма: яна цябе з'есць.
— Не бойсь, не!
Ідзе далей, ляжыць чалавеча рука:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Не ідзі, гэта ведзьма, яна цябе з'есць.
— А-а! А то ж, а то ж цётка мая!
Ідзе далей, ажно ляжыць чалавеча нага:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Эй, не ідзі, бо гэта ведзьма, яна цябе з'есць.
— Не бойсь,— кажа дзеўка,— не з'есць.
Ідзе так ідзе, аж на плоце вісяць кішкі чалавечыя:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Эй, не ідзі, бо гэта ведзьма, яна цябе з'есць.
— Не бойсь,— кажа дзеўка,— не з'есць.
Ідзе далей, ажно ляжыць чалавечы тулуб:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Эй, не ідзі, бо гэта ведзьма, яна цябе з'есць.
— Не бойсь,— кажа дзеўка,— не з'есць.
Ідзе так ідзе, ажно стаіць чалавеча кроў у кадушцы і пытае:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Эй, не ідзі, бо гэта ведзьма, яна цябе з'есць.
— Не бойсь,— кажа дзеўка,— не з'есць.
Дзеўка такі пайшла далей. Ідзе так ідзе, ходзіць белы конь:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Эй, не ідзі, бо гэта ведзьма, яна цябе з'есць.
— Не бойсь,— кажа дзеўка,— не з'есць.
Ідзе так ідзе, ажно ходзіць сівы конь:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Эй, не ідзі, бо гэта ведзьма, яна цябе з'есць.
— Не бойсь,— кажа дзеўка,— не з'есць.
Ідзе далей, ідзе, ажно ходзіць чорны конь:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, куда ты ідзеш?
— Іду да цёткі з кудзелькаю.
— Не ідзі, бо гэта ведзьма Барабаха, яна цябе з'есць. Дзеўка такі пайшла далей. Ідзе так ідзе, ідзе так ідзе, аж нарэшце прыходзіць. Ведзьма ў яе пытае:
— Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла? Бо я цябе з'ем, з'ем!
— Бачыла, бачыла чалавечу голаў.
— Гэта мой гаршчок! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла чалавечыя очы.
— То мае зоры, зоры! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла чалавечу руку.
— Гэта мае граблі, граблі! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла чалавечу ногу.
— Гэта мая качарга, качарга! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла чалавечы тулуб.
— Гэта мая хата, хата! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла на плоце кішкі.
— Гэта мая ашнова, ашнова! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла ў кадушцы кроў.
— Гэта мой кваш, кваш! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла белага каня.
— Гэта мой дзень, дзень! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла сівага каня.
— Гэта мой змрок, змрок! Дзеўко-дзявіцо, русо касіцо, скажы, што ты там чула, што бачыла?
— Бачыла, бачыла чорнага каня.
— Гэта мая ноч, ноч! А ты не пойдзеш проч?
Глам! — ды і з'ела.