Жыў сабе дзед да баба. І было ў іх дзве дачкі, а трэці сын Кірылка. Пайшлі яны ў лес па ягады. Дак дзеўкі не бяруць ягад да гуляюць, а Кірылка ягадак глячок набраў. Тады сёстры ягады ў яго адабралі, ножыкам яго зарэзалі, пад калодачку падкацілі, карынкай вочкі накрылі і пайшлі дамоў. І сказалі дома, што Кірылка згубіўся.
Вырас на Кірылку дубчык залаты і сярэбраны. Вот ехалі там купцы, убачылі той дубец, выразалі яго і здзелалі дудачку. Зайграў купец на дудачцы, а яна выігравае:
Не йграй, купчык, не йграй:
Мае раны не ўразь.
Мая рана вялікая:
Мяне сёстры зарэзалі,
Пад калодку падкацілі,
Карынкай вочкі накрылі!
— А, брат,— кажа купец,— дзіўная якая дудка!
Падзівілісь, падзівілісь і паехалі. Заязджаюць яны ў сяло.
А хатка дзедава стаяла край сяла. Купцы і заехалі к ім на ноч. Разгаварыліся і сталі казаць пра сваю дудачку.
— Вот,— кажаць,— у нас якая дзіўная дудка! На-тка, дзед, пайграй-ка!
Стаў дзед іграць, а яна выігравае:
Не йграй, татачка, не йграй:
Мае раны не ўразь.
Мая рана вялікая:
Мяне сёстры зарэзалі,
Пад калодку падкацілі,
Карынкай вочкі накрылі!
— На-тка ты, бабка, пайграй! Што гэта за дудка?
Стала бабка йграць, а дудачка кажа:
Не йграй, мамачка, не йграй:
Мае раны не ўразь.
Мая рана вялікая:
Мяне сёстры зарэзалі,
Пад калодку падкацілі,
Карынкай вочкі накрылі!
— А божа ж мой! Ці не пра Кірылку яна пяе? Наце-тка вы, сёстры, пайграйце!
Стала адна іграць, а дудачка выігравае:
Не йграй, канарэзная душа, не йграй:
Мае раны не ўразь.
Мая рана вялікая:
Вы мяне зарэзалі,
Пад калодку падкацілі,
Карынкай вочкі накрылі!
Тады на другую сястру кажаць:
— Ну-тка ты пайграй!
Яна зайграла, а дудачка кажа:
Не йграй, канарэзная душа, не йграй:
Мае раны не ўразь.
Мая рана вялікая:
Вы мяне зарэзалі,
Пад калодку падкацілі,
Карынкай вочкі накрылі!
Дзед і баба дазналісь, што дочкі зарэзалі Кірылку — сына, і вельмі заплакалі. І прагналі тых дачок ад сябе.