Жыло сабе так два браты: адзін быў багаты, а другі бедны, ён яго і за брата не счытаў. Вот і злучылася ў багатага вяселле. Пазваў ён і яго на вяселле; толькі счот тэй, што пазваў!
Ну, бедны, як ні стараўся, выстараўся хлебец і пайшоў к яму на вяселле. Прыйшоў да й стаіць у парозе, а багатыр частуець гасцей і не глядзіць на брата. Бедны падышоў, пацалаваў яму ў руку і гаворыць:
— Прымі, брацец, мой хлебец!
А ён гаворыць:
— Ідзі к чортавай мацеры!
Ён заплакаў і пайшоў дамоў к бабе і гаворыць:
— Паслаў мяне брат чортавы мацеры іскаць!
Узяў ён тэй самы хлебец і пайшоў. Ішоў, ішоў, прыйшоў у лес. А там стаіць хатка. Ён прыйшоў у хатку, а там баба.
— Чаго ты прыйшоў сюды?
— А чаго ж? Паслаў мяне брат чортавы мацеры іскаць!
Яна кажаць:
— А я сама ёсць чортавая маць!
Аддаў ён ёй хлебец, яна яму і гаворыць:
— Ну, ідзі ж к мору, а там абярнутых тры лодкі. Ты падлезь пад лодку і слухай, хто што будзець гаварыць!
Ён пайшоў, падлез пад лодку і сядзіць. Ідуць тры пары чарцей. Первая пара гавораць:
— Вот я сянні здзелаў штуку: у царскія дачкі жаба!
— А як бы гэта направіць?
— А вот як: узяць падняць у мосце доску, масніцу, а там лягушка караватая. Узяць яе, раздзерці і вымазаць язык. Яна і паправіцца!
А другая пара гавораць:
— А я здзелаў штуку: пруд малоў на сем камянёў, а цяпер стаў і не мелець.
— А як яго направіць?
— А вот як: узяць кол асінавы і ўдарыць аб камень, і пойдзець малоць!
А трэцяя пара гавораць:
— А я штуку здзелаў: вада, дзе была — у рэчках, вазярах, у балотах — усюдах перасохла!
— А як яе направіць?
— А там на полі стаіць куст лазовы. Узяць за віхор яго калануць, і пойдзець вада!
Даў бог дзень, вылез ён з-пад лодкі і ідзець. А тут за дахтарамі ездзяць, шукаюць, хто б вылечыў царэўну. Ён і гаворыць:
— Я дам рады!
Тут яго сыйчас узялі, прыставілі к цару. Ён падняў масніцу, там сядзіць лягушка караватая. Ён узяў яе, раздзёр і вымазаў язык. Яна і паправілась. Далі яму платы, сколькі яго змога, і запраглі тройку лашадзей і вязуць яго. А тут ходзяць, плачуць...
— Чаго вы тужыце?
— Да во пруд малоў на сем камянёў, а цяпер стаў.
— Ну, я напраўлю!
Узяў кол асінавы, як даў па камяню, і пайшло малоцца. Заплацілі яму і тут харашо. Едзець ён дальшы, а тут уміраюць без вады.
— Ну,— кажаць,— пастой, я напраўлю!
Пайшоў на поле, а там стаіць куст лазовы. Ён узяў яго за віхор, як калануў — і пайшла ўсюдах вада. Яму й там заплацілі добра. Прыехаў ён дамоў і стаў багаты.
А тэй жа багатыр пазавідаваў яму і так жа сама пайшоў к мору і падлез пад лодку. Прыляцелі чэрці і гавораць:
— Вот, братцы, мы што паддзелалі, нехта й пааддзелаваў. Ці не быў хто тут?
Адвярнулі лодку, а там багатыр ляжыць. Яны яго й расцярзалі на частачкі.