Жыў-быў сабе Іван Пракрасны, сірата няшчасны і служыў ён па князям, па панам і па ўсім багатырам; не імеў ён сабе ні плацця цветнага, ні слова добрага. Наняўся ён к князу Ладымяру, Кіеўскаму садзяржацелю, многаміласліваму. Праслужыў ён у князя тры года — тожа не імеў ні плацця цветнага, ні слова добрага. Даждалі празніка светлага васкрасення. Князь Ладымяр стаў сваіх прыслуг суражаць, каторыя былі ў яго. Быў у яго Алёшка — лёгак на язык, сладак на слова. Князь Ладымяр спрошуець у Алёшкі:
— Ніхто на нас не абіжаецца — ні адна душа?
— Ёсць у нас Іван Пракрасны, сірата няшчасны,— той абіжаецца.
Прызваў князь Ладымяр к сабе Івана, даець яму куні нечынены і шуба няшытая:
— Вот табе куні нечыняны і шуба няшытая,— штоб гэтыя куні пачыніў і сабе шубу пашыў і штоб ты са мною на завутрань паспеў.
Палучыў Іван Пракрасны, сірата няшчасны, горка заплакаў. Пайшоў ён і к рацэ Дняпру і думае сам сябе пагубіць. Яўляецца к яму баба, як сянная капа:
— Аб чом ты, Іван Пракрасны, сірата няшчасны, журышся? Я твайму гору памагу: будзеш мяне маткай зваць?
— Буду.
— Садзісь на мяне.
Баба старая перавязла Івана на той бераг ракі. Там стаіць дом — ні ўздумаць, ні ўзгадаць, толька пяром напісаць. Прыносе баба к варотам, бразнула ў кальцо. Выскакуе і к ім дзевушка, Алёна Сівалобаўна.
— Вот табе друг! Будзеш ты яго сваім мужам называць?
— Буду!
— Вот жа ты яму куні пачыні, шубу пашы[й] і выправі з князем Ладымярам на завутрань.
— Лажысь, друг мой, Іван Пракрасны, спаць,— гаворыць Алёна Сівалобаўна, а сама выйшла на крыльцо, крыкнула багатырскім голасам. Ідуць к ёй усе яе слугі.
— Аб чом ты нас спрашуеш?
— А вот наце, штоб вы куні пачынілі і шубу сей час жа пашылі.
Алёна Сівалобаўна стала Івана будзіць:
— Уставай, мой друг! Вот шуба гатова — на завутрань звоняць.
Іван Пракрасны, сірата няшчасны, надзеў шубу тую. Тады Алёна даець яму тры яечка:
— Адным ты яечкам князя Ладымяра пахрыстосуй, другім папа, а трэцяе вязі ў двор.
Пасля завутрані Алёшка — лёгак на язык, сладак на слова і кажа Івану:
— Пахрыстосуй, брат, і мяне.
Пахрыстосаваў Іван і яго.
Прыязджае Іван у дом, Алёна гавора яму:
— Пахрыстосуй і мяне!
— Я,— гаворыць Іван,— Алёшку пахрыстосаваў.
— Ты дурак, хам! Сабе безгалоўе палучыш.
Князь Ладымяр сабіраў багатых і ўбогіх на абед. Ён спрашуваў у багатых.
— Хваліцесь багацтвам? Буду за багацтва хваліць, а ўбогіх надараць.
Іван Пракрасны сядзіць, нічога не атвячаець. Алёшка — лёгак на язык, сладак на слова, запышэў і гаворыць:
— Іван сабе жану нажыў, краша ў свеце нет.
Ладымяр на гэта і кажа:
— Паслаць яго к Воўку Мінчыгрэю за самаграйнымі гуслямі. Мінчыгрэй яго істрабіць, а жана яго ў нас астанецца.
Напісалі пісьмо і паслалі Івана к Воўку Мінчыгрэю і сказалі яму:
— Еслі ты не прыставіш нам самаграйных гусель, то табе плаха і меч і галаву з плеч.
Палучыў тое пісьмо Іван Пракрасны, сірата няшчасны, заплакаў. Прыходзе ён у дом Алёны Сівалобаўны. Узнаў аб гэтым, яна гавора:
— Я табе гаварыла, што будзець табе безгалоўе. Ну, на табе шырынку, рубашку і порткі. Кагда ж табе будзець прытуга, успамяні мяне тры разы.
Прыехаўшы к Воўку Мінчыгрэю, Іван падаў яму пісьмо. Воўк Мінчыгрэй прачытаў пісьмо, гавора:
— У мяне нет гатовых, нада каваць, а табе, Іван Пракрасны, дуць не аддыхаючы трое сутак.
Іван Пракрасны за трое сутак тры раза аддыхаў, а Воўк Мінчыгрэй на яго сільна асярчаў і хацеў з'есць. Іван Пракрасны папрасіў у Воўка Мінчыгрэя сабе баню, штоб на смерць памыцца. Памыўшысь, ён стаў рубашку надзяваць і Алёну Сівалобаўну памінаць:
— Спасіба, Алёна Сівалобаўна, што ты па смерць маю рубашачку дала.
Воўк Мінчыгрэй спрошуе ў яго:
— А што табе Алёна Сівалобаўна?
— Жана мне,— кажа Іван.
— Чаму ж ты мне раньша гэтага не сказаў? Яна сястра мне. У мяне есць гуслі гатовыя.
Воўк Мінчыгрэй даў Івану гуслі. Ён іх прывёз і аддаў князю Лядымяру. Чэраз Алёну Сівалобаўну астаўся жыў.
І цяпер яны жывуць, мёд-віно п'юць. І я там быў, мёд-віно піў, па вусам цякло, а ў рот не папала.