Была дзедава дачка і бабіна дачка, раз яны ішлі па воду, ды й то бабіна дзедаву ўтапіла. Ідзе яна нейкаю лёхаю, аж стаіць груша ды й кажа:
— Дзеванька-галубанька, атрасі мяне, абяры мяне — сабе вазьмі палавіну і мне астаў!
Яна так і зрабіла. Ідзе, ідзе, аж стаіць яблына ды й кажа:
— Дзеванька-галубанька, атрасі мяне, абяры мяне — сабе вазьмі палавіну і мне астаў!
Яна так і зрабіла. Ідзе, ідзе, аж стаіць сліўка ды й кажа:
— Дзеванька-галубанька, атрасі мяне, абяры мяне — сабе вазьмі палавіну і мне астаў!
Яна і яе паслухала. Ідзе, ідзе, аж стаяць смаляры ды й кажуць:
— Дзеванька-галубанька, растапі нас — сабе вазьмі палавіну і нам астаў.
Яна і так зрабіла. Ідзе, ідзе, аж пасуцца свінні ды й кажуць:
— Дзеванька-галубанька, пакалі нас, абсмалі нас — сабе вазьмі палавіну і нам пакінь.
Яна так зрабіла. Ідзе, ідзе, аж стаіць дзяжа ды й кажа:
— Дзеванька-галубанька, размясі мяне, упячы мяне — сабе вазьмі палавіну і мне пакінь.
Яна гэтак і зрабіла. Ідзе, яшчэ ідзе, аж стаіць хатка на курачай лапцы. Як увайшла туды, асёж там мухі, прусакі, усяка гадства міскі мыюць, пеўнік з катком меле, а на лаўцы сядзіць ведзьма, а каля яе стаіць мяшок грошай. Так то ведзьма, угледзеўшы дзеўку, кажа:
— Дзеванька-галубанька, мо астанешся ў мяне на службе?
— Добра, цётушко.
— Но, то ўпярод паішчы мяне.
Дзеўка ў галаве шукала, шукала, аж ведзьма скархнула, утэды дзеўка ўзяла смалою вочы заляпіла, да то катку аддала тыя грушы, яблычка, сліўкі, хлеб да сланіну, а сама ўзяла мяшок грошай і ўцекі. Ведзьма спала, спала, аж, прачхнуўшыся, кажа:
— Каток-галубок, аддзяры мне смалу з ачэй.
Так каток:
— Пачакай,— кажа,— цётко, няхай упярод з'ем грушкі.
Так яна зноў:
— Каток-галубок, аддзяры мне смалу з ачэй.
— Пачакай,— кажа,— няхай з'ем яблычка.
Так ведзьма:
— А-ей, каток, аддзяры мне смалу з ачэй.
А кот:
— Пачакай,— кажа,— цётко, няхай з'ем сліўкі.
— Каток-галубок, аддзяры мне смалу з ачэй.
Ну, ужэ як усё з'еў, так ведзьма просіць:
— Каток-галубок, аддзяры мне смалу з ачэй.
Утэды каток узяў пазурамі пааддзіраў смалу з ачэй, ведзьма глянула, асёж німа грошай! Так то ўзяўшы залезныя таўкачы, давай гнаць дзеўку. Гоніць, гоніць, аж стаіць дзяжа. Так ведзьма:
— Дзежанька-галубанька! Не бачыла дзеўкі бегучы, грошай мех несучы?
— Не,— ка[жа],— не бачыла, цётко.
Гоніць, гоніць, асёж пасуцца свінні.
— Свіначкі, свіначкі,— кажа,— не бачылі дзеўкі бегучы, грошай мех несучы?
— Не, не бачылі, цётко.
Так яна вярнулася назад. Асёж тая дзеўка ідзе, ідзе, лёхаю ідзе, аж увайшла ў тую самюсеньку студню. Ішла суседка воду браць, аж [г]лядзіць — дзеўка ў студні сядзіць. Так то бяжыць да дзеда ды й кажа:
— А то ж ваша дачка ў студні сядзіць.
Так то дзед зараз выбег, ухапіў яе, выцягнуў з грашыма. Утэды то дзед скача, а баба плача. Так то баба з за[й]здрасці ўзяла і сваю дачку ўкінула ў студню. Ідзе яна лёхаю, аж стаіць груша ды й кажа:
— Дзеванька-галубанька, атрасі, абяры мяне — сабе вазьмі палавіну і мне астаў!
А яна як ні вызверыцца:
— Няхай,— ка[жа],— цябе трасца трасе! Мне не рана будзе да цёткі іці.
Ды й пайшла. Ідзе далей, асёж просіць яе яблына, а яна таксама на яе вызверылася. Надыходзіць на свінні, так тыя:
— Пакалі нас, падзялі нас.
А яна:
— А няхай вас колка сколе! Мне не рана будзе да цёткі.
Прыйшла да дзяжы, дзяжа просіць:
— Дзеванька-галубанька! Разчыні мяне, спячы мяне — сабе вазьмі палавіну і мне пакінь!
А дзеўка:
— Няхай цябе пячайка пячэ! Мне не рана будзе да цёткі.
Ідзе, ідзе, аж стаіць хатка на курачай лапцы, прусакі і мухі міскі мыюць, каток з пеўнікам мелюць, каля лаўкі мех з грашыма стаіць, а каля яго ведзьма сядзіць. Так ведзьма кажа:
— Дзеванька-галубанька, мо астанешся ў мяне на службе?
А яна:
— То чаму ж, цётушко, астануся.
— Ну, то паішчы мяне.
Ішча яна, ішча, аж ведзьма задрамала, утэды яна за мяшок з грашыма ды й уцекі. Ведзьма прачхнулася, бачыць, што німа мяшка, так то ўхапіла залезныя таўкачы і давай гнацца. Гоніць, гоніць, аж стаіць дзяжа.
— Дзежанька,— кажа,— галубанька, не бачыла дзеўкі бягучы, грошай мех нясучы?
— Бачыла, цётко, бяжы, то дагоніш.
Гоніць, гоніць, асёж пасуцца свінні.
— Свінне, свіначкі! Не бачылі дзеўкі бягучы, грошай мех нясучы?
— Бачылі, цётко, бяжы, то дагоніш.
Гоніць, гоніць, аж стаіць яблына.
— Яблынка-галубачка! Не бачыла дзеўкі бягучы, грошай мех нясучы?
— Бачыла, цётко, бяжы, то дагоніш.
Гоніць, гоніць, аж стаіць груша.
— Грушачка-галубачка! Не бачыла дзеўкі?
— Бачыла, цётко, анно што пабегла.
Так то ведзьма давай бегчы ды й то дагнаўшы, біла, біла тымі таўкачамі, покіль не забіла. Утэды ўзяла мяшок грошай ды й сама вярнулася.