Адзін чалавек пасеяў пшаніцы, надышоў Мароз і змарозіў, так ён што робячы, пайшоў да бога на скаргу. Ідзе так, ідзе, ажно спатыкаецца з неякімсь старэнькім чалавекам:
— Куда ідзеш?
— Да бога на скаргу!
— На каго?
— Пасеяў,— кажа,— пшаніцы, і мне Мароз змарозіў.
А гэта быў Мароз, так давай у яго прасіць:
— А мой братко! А мой родзенькі! Не скарж мяне перад богам, дам ужо,— кажа,— табе, што ты сам схочаш.
— Добра.
— Ну, то хадзі да мае хаты.
Завёў яго ў хату, а там на сцяне вісіць торба. Мароз зняў і кажа:
— Вазьмі яе сабе, што схочаш, яна табе дасць.
— Ого,— кажа,— яшчэ то не давала!
— Лезь за стол!
Чалавек сеў, а Мароз:
— Торбачка, дай есці!
Так зара выскачыла з яе двох хлопцаў з талеркамі, стол заслалі, есць, піць настаўлялі. Той проста выдзівіцца не можа. Як ужо наеўся, напіўся, так то ўсё як га! у торбачку схавалася. Так узяў яе падзякаваў Марозу і пайшоў. Прыходзіць дахаты, а жонка на яго як напусцілася:
— А ты п’яніцо, такі-гэтакі! Я нядужа, мушу на дзела хадзіць, а ты будзеш валачыўся? Яшчэ я з голаду буду здыхаць!
— Не бойся нічога, лезь за стол!
— Ля, то што ж я буду стол грызці?
— Лезь!
Яна ўлезла, а ён:
— Торбачка, накармі маю жонку!
Так у маменці выскачыла двох, яшчэ двох і зноў стол заслалі, тую накармілі, напаілі, і ўсё зноўсь у торбачку схавалася. Ажно едзе намеснік (карбовы), пад’ехаў пад акно і пытае:
— Ці ў дома Пятрук?
— У дома!
— Хадзі, гыцлю, да мяне!
— Ого, яшчэ то я ні ішоў! Ты да мяне ідзі.
Той увайшоў:
— Лезь,— кажа,— за стол!
Той залез.
— Торбачка, накармі яго!
Так зара з торбы чатырох выскачыла, таго накармілі, напаілі і зноўсь усё пахавалася, як бы нічога не было. Намеснік вырачыў очы і выдзівіцца не мог. Прыехаўшы да двара, зара сказаў пану. Так пан выслаў акомана паглядзець, ці ён не махлюе. Акоман сеў на каня ды й на вёску. Пад’ехаў.
— Ці ў дома,— кажа,— Пятрук?
— У дома!
— Хадзь сюды!
— О, няхай пан да мяне лепш прыйдзе!
Акоман увайшоў, а той яго таксама накарміў, напаіў. Той, прыехаўшы, ідзе да пана і кажа:
— Праўда, каб пан ведаў, як трахтуюць: віно, мёд, піва, усялякія закускі.
Так пана цікавасць узяла, паехаў туды, і як Пятрук яго накарміў, напаіў, так кажа:
— Пятрук, дам табе за гэта пару валоў і коней і па бочцы ўсяго збожжа.
А Пятрук быў п’яны, так кажа:
— Добра, няхай пан бярэ.
Пан узяў, сеў і паехаў. Нібавам прывозяць збожжа, коні, валы вядуць. Пятрук такі рад! Ажно як выцверазіўся, паміргаваў: «А, кепска зрабіў!» Так ідзе да пана, але пан і гаварыць не хоча. Так што робячы, пайшоў да Мароза. Як прыйшоў, так Мароз пытае:
— А чаго хочаш?
— Пан,— кажа,— забраў торбу: або дайце другую, або пайду да бога на скаргу!
— А знаешся ты добра з панскім лёкаем?
— Каб не знаўся! То ж то мой кум.
— Ну, то я табе дам другую, але ўжо не з талеркамі, але з бізунамі.
— Добра.
Мароз даў яму зусім такую саму і кажа:
— Папрасі ты лёкая, каб табе тую аддаў, а гэту на тое месца палажыў.
— Добра.
Падзякаваў і пайшоў. Занёс да таго лёкая, дакляраваў даць на барыш, анно каб торбу змяніў. Лёкай так і зрабіў. Ажно вечарам наз'язджалася да таго пана шмат гасцей з усяго света. Так пан кажа:
— Торбо, торбо, накармі іх!
Як бач з торбы выскачыла двох з бізунамі і давай іх акладаць. Паны, дзе каторы мог, праз окна, усюдою ўцякаюць, а яны іх лупяць і лупяць! Нарэшце ўсе ўжо паразбягаліся і кленучы паехалі, а гаспадару такі ўстыд, хоць уцякай!