Адзін чалавек быў надта бедны, так наварыў сабе стравы, узяў у збаночак да й пайшоў сабе ў свет. Ідзе, так ідзе, анно ж спатыкае чалавека, а гэта быў бог, і пытае ў яго:
— Куда ідзеш?
— У свет.
— А што нясеш?
— Абед; калі трапілася б з кім справядлівым, то з'еў бы.
— Ну, то з'еш са мною.
— А хто ж ты?
— Я бог.
— Э-э! Калі ты бог, то я не буду з табою ў паляруша есці: які ты справядлівы, калі адзін аж надта мае, а другі з голаду здыхае!
І пайшоў далей. Ідзе, так ідзе, анно ж спатыкае пана Езуса. Ну, так пан Езус кажа:
— Куда ідзеш?
— У свет.
— А што нясеш?
— Абед; калі трапілася б з кім справядлівым, то з'еў бы.
— Ну, то з'еш са мною.
— А хто ж ты?
— Я сын божы.
— Э-э, такія вы ўсе справядлівыя: які бацька, такі і сын — усей род ваш гэдакі!
І гэта ўвайцяўшы, пайшоў. Ідзе, так ідзе, анно ж спатыкае смерць. Смерць таксама ў яго пытае, а ён:
— А хто ж ты?
— Я смерць!
— О, калі смерць, то з табою з'ем, бо ты прынаймей справядліва: усіх бярэш — і багатага, і беднага.
Гэта кажучы, селі, з'елі, тады смерць кажа:
— Цяпер то ты будзеш багаты, заўсёды мяне будзеш бачыць: усім кажы, што ты дохтар, да й глядзі, як цябе да хворага зазвуць, а я буду стаяць у канцы галавы, то ты на[в]ат і не леч, а калі ў канцы ног, то дай сякога-такога зельечка, то й выачуняе.
— Добра.
І разышліся. Той ідзе, так ідзе, заходзіць да аднае хаты, анно ж ляжыць слабая жонка, глянуў — смерць у канцы ног стаіць, так даў якогась зельечка, то як рукою ўняў. Тут усе пачалі яго зазываць, упярож да вёсак, после і да двораў. Аднаго разу заклікалі яго да двара, а было недалёка, так ён пайшоў пяхтом. Уходзіць у двор, анно ж парабкі, угледзеўшы, змовіліся: адзін лёг у жолаб і стогне, а тыя падыходзяць да яго да й кажуць:
— Егамосцяньку, няхай ягомасць пахфатыгуецца, тут парабак захварэў, мо якую раду дасце.
Той уходзіць у стайню, глянуў, анно ж смерць стаіць у канцы галавы.
— Э-э, яму я нічога не параджу.
Тыя гэта ў смех:
— Га-га-га! Такі з егамосці і дохтар.
— Ну, абачце сабе!
Калі тыя глянуць, анно ж умёр! Тады далі веры, што ён дохтар велькі. Анно ж, аднаго разу смерць кажа:
— Ну, за тыдзень буду ў це — прыгатуйся там.
Той кажа:
— Добра.
Прыйшоў дахаты, зрабіў круцяшча ложко, анно ж ідзе смерць і стала ў галаве. Ён гэта пакруціў, так смерць ужэ ў нагах. Што смерць зойдзе ад галавы, то ён зноў перакруціцца. Скакала смерць каля яго, скакала, а после кажа:
— Круці не круці, трэба ўмярці!
Да й то дзыгець! у ложко і ўдушыла яго.