Жыў дзед і баба. І былі ў іх дочкі: дзедава дачка і бабіна. Дзедаву дачку звалі Галя, а бабіну — Юля.
Баба сваю родную дачку песціла, а дзедаву хацела, каб са свету звесці.
Пайшоў аднойчы дзед на кірмаш і купіў бычка-трацячка.
Прывёў дамоў і кажа:
— Будзеце пасвіць яго па чарзе.
Пагнала першы дзень бычка пасвіць дзедава дачка. Мачыха дала ёй верацяно і кудзелю.
— Глядзі,— кажа,— каб за дзень усю кудзелю спрала, кросны выткала, палатно выбеліла і ўвечары дамоў прынесла.
Вывела Галя бычка з хлява і пагналя яго на пашу. Гоніць яна бычка і плача.
А бычок пытаецца:
— Чаго ты плачаш?
— А як жа мне не плакаць? Загадала мне мачыха гэты мех кудзелі спрасці, кросны выткаць, палатно выбеліць і ўвечары дамоў прынесці. Ці я ж зраблю гэта за дзень?
— Не плач,— адказвае бычок,— я табе дапамагу.
Прыгнала Галя бычка на пашу. Наеўся бычок і кажа:
— Кладзі мне ў правае вуха кудзелю і верацяно. А сама хукні ў левае вуха і глядзі, што будзе.
Зрабіла гэта Галя і глядзіць. А там — кудзеля прадзецца, кросны ткуцца, палатно беліцца.
Як усё было зроблена, выняла Галя гатовае палатно і пагнала бычка дамоў.
Мачыха сустрэла яе на двары і спытала:
— Спрала кудзелю?
— Спрала,— адказала Галя і падала ёй гатовае палатно.
Мачыха аж за галаву ўзялася, такую работу зрабіла яе падчарыца.
Прыйшла чарга гнаць бычка бабінай дачцы. Дала і ёй маці кудзелю.
Узяла Юля дубец і пагнала бычка. Гоніць ды ўсё б'е яго дубцом. А бычок пачаў кідацца туды-сюды. Бегала Юля за ім і верацяно згубіла.
Прыгнала яна бычка на голы выган, а сама спаць уклалася. А бычок кудзелю ў гразь утаптаў.
Прачнулася Юля, глядзіць,— кудзеля ў гразі. Схапіла яна дубец і пачала бычка біць. Прыгнала дамоў бычка, а маці пытае:
— Ну як, зрабіла работу?
— Ды не — бычок вінаваты.
Узлавалася мачыха, пайшла да дзеда і кажа:
— Зарэж, дзед, бычка!
Пачула гэта Галя, пабегла ў хлеў да бычка, абняла яго за шыю і заплакала.
— Чаго ты плачаш?— пытаецца бычок.
Расказала яму пра ўсё Галя.
— Не плач,— кажа бычок.— Як мяне зарэжуць, вазьмі маю печань, там знойдзеш залатое зярнятка. Пасадзі тое зярнятка каля хаты.
Галя так і зрабіла.
Вырасла з зярнятка яблынька з залатымі яблычкамі.
Ехаў аднойчы з вайны малады гусар. Спыніўся і хацеў сарваць яблыка, але яблынька раптам паднялася.
Убачыла праз акно Галя і кажа:
— Пайду я сарву яму яблычак.
А мачыха як закрычыць:
— Я табе галаву сарву!
Паслала яна Юлю. Падышла яна да яблыні, а тая і паднялася ўгору. А тут якраз хадзіў па двары пеўнік і закукарэкаў:
— Дзедава дачка над ночвамі сядзіць, а бабіна хоча яблыкі яе сарваць ды за пана замуж выйсці.
Пачуў гэта гусар і пайшоў у хату. Знайшоў дзедаву дачку і вачэй ад яе адарваць не можа. Папрасіў яе гусар, каб яна сарвала яму залаты яблык.
Падышла Галя да яблыні, і ўсе яблыкі ўпалі да яе ног. Сабрала яна іх і панесла гусару. Гусар пасадзіў яе на каня побач з сабою і павёз да сваіх бацькоў.
Тым часам злая мачыха не магла заснуць ад зайздрасці. Аднаго разу кажа яна сваёй дачцы:
— Схадзі да сястры ў госці. Пакліч яе купацца і ўтапі.
Так і зрабіла Юля. Чакаюць дома Галю — няма. А малы сын плача, ніхто суцешыць не можа. Узяла яго нянька і пайшла ўздоўж рэчкі. Пачула Галя плач і кажа:
— Ой, цяжка мне выйсці да сына.
Пачуў сын матчын голас і яшчэ мацней заплакаў.
Выйшла маці з вады, накарміла сына — ён і заснуў. А сама назад пайшла.
Вярнулася нянька дамоў і расказала ўсё гэта.
Назаўтра сам бацька пайшоў да рэчкі. Пачула яго голас Галя і выйшла на бераг. Пакарміла сына, і ён заснуў. Тады муж ёй даў залаты яблык. Як толькі яна ўкусіла залаты яблык — адразу апрытомнела.
Прыйшлі яны дамоў і зноў сталі жыць добра і шчасліва.