Вось калісь так было на свеце, што быў змей-улан. Ён браў людзей у налог. А ў цара была вельмі красівая дачка. І змей хацеў яе як-небудзь унадзіць. Не стала людзей ужо, і цар аддаў дачку змею. За ёю пабег сабачка. Дык змей той улан жыў у пяшчэры, у зямлі. Сабачка жыве з дачкой. А дачка так мірна жыве з змеем. Яна пытаецца ўсё:
— Хто за цябе сільней?
Змей кажа:
— Ёсць такі. Яму сем год, завуць яго Кірыла Кажамяка.
Яна напісала пісьмо бацьку-цару, што змей-улан сказаў ёй.
Яна пытае:
— Як жа ўзнаць, дзе жыве той, хто сільней за цябе?
А змей і кажа:
— Вецер дзьме із северу, а дым ідзе з яго хаты проціў ветра, з юга.
Царэўна напісала гэта цару, каб людзі ішлі ўтрам і ўвечар і глядзелі, адкуль з печ ідзе дым. Пісьмо царэўна скруціла, прывязала сабачку, і сабачка аднёс цару.
Людзі хадзілі па гарадам і па сёлам. Прыйшлі ў адно сяло, аж дым з коміну ідзе проціў ветра. Яны зайшлі ў гэты дом. Дык хлопец якраз у гэта ўрэмя мяў сем шкур кароўіх у руках. Калі яны ўвайшлі, дык ён уздрыгануўся і ад гэтага страху парваў сем шкур. Яны спрасілі:
— Ты Кірыла Кажамяка?
— Да.
— Ну, дык ідзем і к цару.
От ён явіўся к цару. Ён загадаў цару, каб звілі дзесяць шнуроў з канапель. Вот звілі, уматалі яго ад галавы да ног канатамі. Ён уздрыгануўся, дык яны і парваліся. Дык ён тады загадаў, напрымер, дваццаць цапоў жалезных. Уматалі яго апяць з галавы да пят, ён уздрыгануўсь — ужо асталіся цэлыя. Тады ён завялеў, каб здзелалі саракапудовую жалезную булаву. Он падкінуў угору, яе, дык яна ляцела суткі ўгору, суткі з гары. Он паставіў калена, булава ўдарылася і разбілася на камочкі. Тады ён загадаў стальную булаву. Тожа здзелалі, ён і яе падкінуў. Яна такжа ляцела, ударылася аб калена і цэлая асталася. Тады ён пайшоў к змяёвай пяшчэры. Када прыйшоў, сказаў:
— Ну, змей-улан, вылазь!
Тады змей спрасіў:
— А што ты прыйшоў, Кірыла Кажамяка, біцца ці мірыцца?
А ў змея было сем галоў, я забыў сказаць гэта.
Вот так. Змей тады вылез, паказаў голаву, схваціў хлопца лапамі — а ён уматаны ланцугамі — і не парваў. Кірыла падняў булаву і адбіў тры галавы і другі раз тры. Асталася адна. Трэці раз ударыў і тую збіў, паследнюю.
Тады Кірыла прыйшоў дамоў і лёг аддыхаць і сказаў мацеры, штоб сем сутак не будзіла і не гаварыла над ім. Тады маць семера сутак над ім сядзела, а на сёмыя суткі заплакала. Сляза ўпала на яго, апарыла яго, і ён памёр. І ўсё.