Жыла гэдак Крыўда і Праўда ўмеcце. Але нарадзіліся яны пай[с]ці абы-куды ў свет. Ішлі яны, ішлі, але захацелася Праўдзе есці. Тады Праўда кажаць:
— Ці ведаеш што, Крыўда?
— А што?
— Ды во што: я есці хачу!
— Праўдзішняя праўда! Вот праўда, дык праўда!
— А чыё ж мы будзем есць?
— Будзем сабе тваё есці,— кажаць Крыўда.
— Ну, будзем!
Пад'елі яны Праўдзінага і пайшлі далі. Ішлі, ішлі, узнова захацела Праўда есці.
— Ці ведаеш што, Крыўда?
— А што?
— Ды я есці хачу!
— Праўдзішняя праўда! Вот праўда, дык праўда, што есці хочацца!
— А чыё ж мы будзем есці?
— Ды будзем ужо тваё даядаць!
Выняла Праўда сваё, і з'елі ўдвох. З'елі і пайшлі далі. Прайшлі яшчэ троху, Праўда ўзнова захацела есці і кажаць на Крыўду:
— Я есці хачу, давай цяпер будзем тваё ес[ц]ь!
— Не,— кажаць Крыўда,— я не дам свайго есці!
— Во, праўдзішняя крыўда! Вот крыўда, дык крыўда: як маё, дык ела, а свайго не хочаш даць мне!
— Ну ўжо, калі дасі вока выкалаць, дык дам есці!
Праўда думала, думала: як тут здзелаць? Есці дужа хочацца, хоць ты ўмірай.
— Ну, на,— кажаць,— калі!
Крыўда выкалала вока і дала Праўдзе есці. Пад'елі яны Крыўдзінага і пайшла далі. Ішлі яны цяпер доўга, але захацелася ўзнова Праўдзе есці.
— Ці ведаеш што, Крыўда? — кажаць яна.
— А што?
— Ды каб ты знала, мне ес[ц]ь хочацца!
— Праўдзішняя праўда, што есці хочацца! Вот праўда, дык праўда!
— Ну, давай жа будзем есці тваё!
— Не, не дам!
— Вот праўдзішняя крыўда! Вот крыўда, дык крыўда: як маё, дык паелі ўдвох умесце, а свайго дык вот цяпер не даеш мне!
— А дай, выкалю другое вока, дык дам ес[ц]ь!
Праўда заплакала ды думаець: як ба здзелаць? А есці хочацца, хоць умірай.
— На,— кажаць,— калі!
Выкалала Крыўда другое вока Праўдзе і дала ёй есці. А пакуль яна ела, дык Крыўда яе і кінула, а сама пайшла далі.
Праўда пад'ела ды тутыцькі і асталася, бо куды іці без воч? Ляжала, ляжала на 'дным месце і заснула. І саснілася Праўдзе ўва сне: «Паўзі ты, Праўда, на расу ды жменькай расы на вочы узлі!»
Прашнулася Праўда, папаўзла на траву і ўзліла жменькай расы на вочы. То бачыла Праўда харашо, а то стала бачыць яшчэ лучча! Пайшла Праўда далі. Ішла, ішла, відзіць, стаяць у бару калоды з пчаламі. Праўда хацела ўзяць з'есці мёду, а пчолы кажуць:
— Няруш нас! Мы табе некалі будзем знадобны!
Праўда падумала, падумала: а можа і праўда, можа калі яны будуць знадобны! Мінула яна гэтых пчол і пайшла далі. Прайшла далі, ес[ц]ь ёй хочацца! Бачыць яна гняздо на дзераве. «Палезу,— думаець,— хоць птушыных яец пад'ем!»
А птушка кажаць:
— Няруш майго гнязда! Я табе некалі буду знадобна!
Праўда падумала, падумала: а можа і праўда, можа калі яны знадобяцца! Пакінула гняздо ды й пайшла. Ішла, ішла, зайшла ў хальварак, ажны там Крыўда ўжо стала за лакея. Наняў пан Праўду к сабе за 'канома. Ну, Крыўда ўвазнала Праўду, а Праўда ўвазнала Крыўду. Жылі яны, жылі, але Крыўда думаець: як бы тут зжыць Праўду? Думала, думала Крыўда, але надумалася. У пана не было дяцей, і пан дужа хацеў дзяцей. Тады Крыўда-лакей пайшоў к пану ды кажаць:
— Паночак, наш аканом казаў, што ён можаць даставіць вам дзяцёнка!
Прызваў пан аканома:
— Дастаў,— кажаць,— мне дзяцёнка!
— А йдзе ж мне яго ўзяць?
— А дзе хочаш! Мне што за дзела!
Выйшаў аканом на двор і плачаць. Ажны ляціць птушка:
— Не плач,— кажаць,— будзець табе дзяцёнак!
Паляцела бог ведаець куды на поле, ухваціла ў бабы дзяцёнка і прынясла к аканому. Аканом яго і аддаў пану.
Тады Крыўда ўзноў набунтавала пану:
— А паночак, наш аканом казаў, што ён за ноч цэркву выстраіць, толькі званоў не пачэпіць, і пераксціць гэтага рабёнка!
Пазваў пан Праўду:
— Пастрой,— кажаць,— мне цэркву за ноч, толькі званоў не вешай, і пераксці гэтага рабёнка. А калі гэтага не здзелаеш, дык я цябе з свету зба**сую!
Выйшла Праўда на двор ды як заплачацца! Ажно ляціць пчала:
— Ня бойсь,— кажаць,— усё будзець гатова, толькі ідзі спытайся ў пана, ідзе цэркву стнавіць?
Пан сказаў пастнавіць цэркву на пагорку. Тады пчолы як узяліся і пастнавілі цэркву з вузы. Назаўтрага ідзець пан з Крыўдай у цэркву, нясуць рабёнка. Увайшлі ў царкву — ў цэркві ўсё чысценька ёс[ц]ь. Пераксцілі рабёнка; пан аддаў яго Праўдзе дамоў занесці, а сам з Крыўдай застаўсь у цэркві, разглядаваць цэркву. Хадзілі, хадзілі, а соўнійка прыгрэла — вуза і растала. Цэркаўка павалілась, яны там у вузе і прапалі. А Праўда засталася ў тым хальварку жыць-пажываць.