Былі ў мачыхі дачка і падчарыца. Вот мачыха не любіла сваю падчарыцу і хацела як-ніяк збасаваць яе. Яна яе ў лес за чым-небудзь пашлець, а яна ўсё-такі прыйдзець жыва і здарова. Тады яна надумалась: вытапіла байню; усе пайшлі папарыліся, тады яна пасылаець яе:
— Ідзі, начуй у байні.
Яна й пайшла ў байню ў начавенкі. Прыйшла, пераксцілась і лягла спаць. Толькі яна лягла, аж прыходзіць такі маладзец, такі маладзец. Прыходзіць і гаворыць:
— Здраствій, дзеўка!
— Здраствій!
— Дзеўка, дзеўка, лажысь са мной спаць, будзем з табой жаніцца!
Гэта была нячыстая сіла. А яна яму:
— Што ж я буду спаць, у мяне няма ні пярыны, ні падушкі!
Ну, ён ёй гаворыць:
— Пагадзі, прынясу!
Пайшоў і прыносіць ёй, госпадзі, і пярын, і падушак поўну байню.
— Ну, дзеўка, будзем цяпер жаніцца!
— Не, не буду я жаніцца, у мяне няма шубы!
Вот ён пабег і прыносіць ёй шубу, сіленна добрую.
— Ну, дзеўка, будзем жаніцца!
— Як жа ж я буду жаніцца, калі ў мяне няма ні рубашкі, ні юбкі, ні балахона, ні платка: ты ж відзіш, што я саўсім гола?
Вот ён сыйчас прынёс ёй усё.
— Ну, цяпер жаніцца будзем!
— Як жа ж я пайду за цябе: усе людзі будуць пражу прас[ц]ь, а ў мяне няма нічога!
Вот ён сыйчас прынёс лёну, уюшак, клубкоў — усяго.
— Ну, цяпер ужо ідзі за мяне!
— Як жа ж я пайду,— у мяне няма ні капейкі дзенег; панашу гэту адзёжку, а тады мне і на людзі нельзя будзець выйці.
Ён сыйчас нясець ёй цэлы мяшок дзенег, як можна нес[ц]ь. Тады яна гаворыць:
— Ну, абажджы, покуль я надзенусь! А то ты такі памешчык, а я ў трапках — у мяне няма нічога!
Вот яна выйшла і стала бога маліць, каб пятух запяяў. Як запяяў пятух, так ён і праваліўся скрозь зямлю. Тады яна пераксцілася і пайшла к бацьку, і гаворыць:
— Татулька, родненькі, запрагай ты каня! Я ж сваё дабро не прынясу з байні, а нада везць!
Вот тады мачыха:
— Іш ты, нягодная! Я яе пасылала на смерць, а яна яшчэ дабро сваё павязець з байні. Калі яна ўжо прападзець ад мае галавы? Куды ні пашлю, усё жыва!
Вот бацька запрог каня і думаець:
— Госпадзі, адкуль яна брала столькі дабра? Страс[ц]ь: і дзенег, і адзёжы — усяго-ўсяго наношана!
Вот прывязлі дабро дамоў, мачыха аж спугалась. І гаворыць сваёй дочкі:
— Ну, дачушка ты мая, сабірайся, адвяду я цябе ў байню. Яна дура, ды столькі дабра прынесла, а ты ж усё вумней за яе, яшчэ больш прынясеш!
Вот яна сваю дочку надзела, абрадзіла і павяла ў байню і залажыла дзверы. Вот ён, нячыстая сіла, і прыходзіць.
— Дзеўка, дзеўка, ідзі за мяне замуж!
А йна яму:
— Не, я не пайду за цябе, ты не прыгож!
Вот ён тады ўзяў усю шкур[у] з ног да галавы зняў, на часці яе разабраў і раскінуў дзе што, а шкуру на печы разаслаў. А матка яе дажыдала і гаворыць мужыку:
— Што гэта яе няма? Верна, у ёй дабра дужа многа, што не прынясець!
Пайшла сама ў байню, аж яе дачка ўся разабрана на часці, і шкура на печы. Давай яна плакаць там, што сама дачку на смерць аставіла. Плакала, плакала і нічым не памагла: дачку сваю схараніла.