Жыў-быў купец, і была ў яго сястра. І вельмі ён любіў сястру. Ну, ён ездзіць на работу, прыедзе з работы і смяюцца яны з сястрою, чай п'юць, а жонка з-за рэўнасці пабегла ў сарай, зарэзала самага лепшага жарабца да й кажа мужу ўжо:
— Ты з сястрою вельмі добра жывеш, ідзі палядзі, што яна табе нарабіла.
Ён пайшоў:
— Ну то што? Жарабец — чорт яго бяры, яшчэ адзін будзе, яшчэ ж ёсць ці адзін.
Потым на другі дзень зноў гэтак. Яна пайшла ў сарай і зарэзала саму лепшу карову.
— От, ты з сястрою так хораша жывеш, ідзі палядзі, што яна табе нарабіла.
Ён пайшоў, палядзеў:
— Ну, карову зарэзала. Чорт яе бяры, гэту карову.
Потым у васкрасенне яны пайшлі ў цэркаў. У яе, у жонкі гэтай, адно едзінственнае дзіця ўсяго было. Сталі людзі ўхадзіць з цэрквы, і яна бягом прыбегла дадому і яе, сястру тую, адправіла гуляць, а сама зарэзала сваё дзіця. Ён прыйшоў, дак яна яму:
— От, сматры, што твая сястра здзелала.
Тады ён не ўдзяржаўся ўжо, запрог каня і павёз яе ў лес. Прывёз ён к тоўстай калодзе:
— Калі твае рукі, сястра, рабілі, кладзі на калоду! — І паадсякаў ёй рукі так во, па локці.
Ну, і паехаў. Яна, бедна, блудзіла, блудзіла і прыблудзіла к царскаму дварцу. І села на лавачку. Царскі сын выйшаў і так ужо яе спадобаў, што пайшоў:
— Мамачка, буду з гэтай бязручкай жаніцца.
Дак яна:
— Ой, сынок, нашто табе яна?
Ён ні ў якую. Ён ажаніўся, маці памерла, ну а цар ужэ стары быў, перадаў яму гэта ўсё, царства. Ён паехаў па свету, яна забярэменела і радзіла сына — у лбе сонца, у патыліцы месяц. Ну, бывала, не цяпер, што поштаю, а трэба паштальён, каб нёс, а паштальён, хто ні ідзе куды, трэба каб у гэтага купца пераначаваць. Ну, астаўся гэты паштальён, расказаў ёй, той ужо жонцы, што такая і такая бязручка радзіла такога і такога сына. Яна ўжо напаіла яго, спаць палажыла, выняла гэта пісьмо, пачытала, перапісала так: «Радзіла твая жонка невядомую звярушку: мядзведжыя ногі, воўча галава». Ну, занёс гэты паштальён; ён пачытаў і напісаў: «Што бы ні радзілася, да майго прыходу штобы не страбілі».
Яна зноў пераняла, як паштальён начаваць прыйшоў назад ідучы. Дак яна ўжо смела, яго напаіла, пачытала гэта пісьмо і напісала так: «Да майго прыходу каб яе і дзіцяці следу не было».
Гэты яго ацец ужо вельмі яе палюбіў, шкадаваў. Пачыталі, ну што ж, трэба адправіць. Увязалі ёй гэтага рабёнка і пусцілі. Пайшла яна. Прыйшла яна к мору, захацела вады папіць. Нагнулася яна, гэта дзіця страпянулася і паплыло. Яна стаіць ля мора і плача. Прыходзіць сівы дзядочак, развязаў руку і сказаў:
— Мачы руку.
Яна абмачыла — рука прырасла. І другая так прырасла.
— Ну ідзі,— кажа той дзядок,— дзіця лаві!
— Мора ж глыбока. Ну, калі прыраслі, пайду лавіць дзіця.
Пайшла, так ёй вады во так усяго (паказвае на назе, ніжэй калена). Яна ўлавіла гэтага хлопца свайго. А хлопец расце не па днях, а па часах. Яна ўжо ідучы расказала яму быль сваю, усё, што было.
Ну, прыйшлі яны к гэтаму купцу ўжо начаваць, і цар ужо ідзе дадому, начуе там. Ну, гэты цар спяшыць, хоча дадому як можна, дак яму нудна, не хоча спаць, дак:
— Ну, хто ўмее баі бавіць?
І купец бачыць, што тая, і цар бачыць, што гэта жонка яго, але рукі, з рукамі. Да кажа:
— У гэтай жанчыны сын ёсць, харашо ён умее баі бавіць.
— Ну, пазавеце.
Пазвалі яго, ён пачаў.
— Толькі,— кажа,— як раз пераб'е, палавіну гаспадаркі прападзе, а як другі раз — уся гаспадарка, а калі трэці раз — то і галава з плеч.
Ну і стаў казаць так, і гэта ўсё пераказаў, як жарабца зарэзала пайшла ў хлеў. Так яна не ўдзержалася: «Не-а!» Так палавіна гаспадаркі ўжо і няма. А ўжо як карову ізноў зарэзала. так яна: «Не-а!» Ну, то ўся гаспадарка прапала. А далей ужо як пайшлі ў цэркаў, прыйшлі з цэркві, яна адправіла гэту сястру гуляць і вот сваё роднае дзіця зарэзала і на сястру сказала. Так яна, купцова жонка, ізноў: «Не!» Ужо і галава з плеч. Тады ён кончыў гэту казку і кажа:
— Вось мая мама, а гэта мой дзядзя, гэта мая цёця,— а к цару падышоў,— гэта мой тата.
Ён цоп яго так — сонца засвяціла. Так цар тады іх на жалезныя бораны, параздзіралі іх абаіх, а ён пайшоў дадому з жонкай і сынам, і цяперака жыве, і ўнучкі жывуць, і праўнучкі.