Быў брат Сцяпан багаты, а Іван бедны. І гэты брат ужо багаты справіў пір і пазваў беднага ў госці. Дык ён як выпіў, дак і запеў ужо за сталом, бедны. Як запеў, дак і нужда запела. Дак ён ужо пытае:
— А хто-та пяе?
Яна ж кажа:
— А хто? Я, нужда твая, пяю. З гэтага ж ты бедны быў, я ў цябе за плячымі сяджу,— тая ўжо нужда.
Дак ён кажа:
— Ну, калі ж нужда, я табе зроблю калыску і буду цябе калыхаць.
Да зрабіў, выдзеўб палена, узяў дубовыя гваздэ да кажа:
— Ак ідзі.
А яна:
— Я ўжо ў калысцэ.
А ён яе хлоп! на дубовыя гвазды да й забіў тую нужду. Ды й панёс на кладбішча, да й пры Пракопу схаваў тую нужду. Стаў багаты. Ведама, нужду закапаў. Гэтаму ж брату стала завідна.
— Што ты,— брат ужо Сцяпан,— ад майго ты піру забагацеў?
Дык ён кажа:
— Забагацеў. Забагацеў, а бо нужду закапаў.
— А дзе?
— На кладбішчы пры Пракопу.
Ён пайшоў, той ужо багаты, ды й адкапаў тую нужду. Адкапаў нужду да й кажа:
— Ідзі, нужда, мой ужо брат багаты быў. Ідзі к яму.
— А ну яго,— кажа,— к чорту з тваім братам. Ён мяне і так чуць не ўгубіў. — А яна ўжо чуць-чуць жыве. — Добра, што ты мяне адкапаў! — да яму шумелях! к багатаму на шыю. Ён мігам і збяднеў, ужо бяднее, бяднее. Ужо стаў такі бедны, саўсім. Той жа ж патом бедны пытае:
— Што гэта мы з табою пагаварылі, ты ад таго разу стаў бедны?
— А бо ж я бедны, нужду адкапаў.
— А нашто ты адкапаў?
— Ну,— кажа,— а што ты стаў багаты. Дак яна ад цябе пайшла да ка мне.
— Ну, добра. Збяры што якое, збяры, пазаві мяне,— у таго сэрца было, што пагараваў. — Пазаві мяне.
Ён ужо пазваў яго. Дак брат Іван:
— Вот, дарую цябе, брат, кашальком з дзяньгамі, ну не з нуждою.
А нужда ўжо сядзіць у кашальку да кажа:
— А я ўжо ў кашальку!
Дык яны зашчапілі, камень прывязалі да й у рэку, гэта той бедны. А багаты брат от што рабіў. Зайздрасць брала, што багаты. Так ужо другі брат забагацеў, нужду ж закапаў, у рэчку ўтапіў.