Жыў дзед і баба. Не было ў іх дзяцей. Ляпілі дзеці снягурку. Баба на дзеда гаворыць:
— Дзеду, пойдзем мы злепім снягурку, яна ў нас мо будзе гаварыці.
Пайшоў дзед з бабаю ляпіць снягурку. Зляпілі яны снягурку. Прыняслі ў хату, стала снягурка гаварыці да дзеда і да бабы. Абрадаваліся яны, што снягурка стала гаварыць.
Жыла яна ў іх дзесяць лет. Пасля дзесяці лет пастушкі жануць каровы пасвіць. Тая снягурка гаворыць:
— Бабу! Пажану і я каровы.
Баба ўзяла ў торбачку ім сыра, наклала хлеба, сыра, каўбаску палажыла. Дала торбачку ў руку і гаворыць:
— Будзеш ты там есці.
І пагнала яна дзве каровы за пастушкамі. Пасе яна, пасе — захацела есці. Выняла з торбачкі яду сабе, стала есці. Сама ела і пастушком давала. І ўсё з торбачкі аддала. Усё з'елі. Цяперака сталі гуляці. Гулялі, гулялі, хлопцы кажуць:
— Давайце распалім агонь.
Сталі яны каля агню гуляці, сталі цераз агонь перадзыгаці. Хлопцы перадзыгалі, нічога ім не сталася. А снягурка гаворыць:
— Дайце я перадзыгну.
Перадзыгнула раз, перадзыгнула другі раз цераз агонь, ніц ёй не паўрадзіла. За трэцім разам перадзыгнула і пайшла з дымам. Сядзіць на небе і з неба гаворыць:
— Пастушкі, пастушкі, зажанеце бабіны каровы дахаты.
Пастушкі тыя паслухалі, пагналі каровы дахаты. Прыганяюць дахаты яны каровы, а баба ўстрачае іх:
— А дзе мая снягурка падзелася?
Пастушкі гавораць, што пайшла з дымам. Баба ў плач, дзед у плач, началі плакаці. Баба на дзеда — нашто выпраўляў, а дзед на бабу. Пайшла баба шукаці снягуркі. Ходзіць баба і пакрыквае:
— Снягурка, снягурка, дзе ты падзелася?
Тры разы. Прыйшла да таго паленага месца. Снягурка з неба стала гаварыць:
— Не плач, баба, не ішчы мяне, я на небе. Пажджэце, як прыйдзе зіма, то я прыйду да цябе.
Прыйшла баба дахаты і стала плакаці, што снягуркі няма. А дзед уцяшае бабу:
— Не плач, прыйдзе зіма — прыйдзе снягурка да нас.
Вот і казка ўся скончылася, дзед бабе кулаком, баба скурчылася.