Здарылася аднаго разу так, што напаткала кошка ў лесе спадара ліса. «Ён разумны ды такі спрактыкаваны, што яго ва ўсім свеце паважаюць», - падумала кошка і лагодна прамовіла да яго:
- Добры дзень, шаноўны спадар ліс, як маецеся? Як упраўляецеся ў наш цяжкі час? Усё ж такое дарагое.
Глянуў ліс на кошку, акінуў яе зняважлівым паглядам з галавы да ног і памарудзіў, не ведаючы, ці варта адказваць.
Нарэшце ён сказаў:
- Ах ты, няшчасная варкатуха, дурніца бязглуздая, галодная жабрачка ды мышаедка! Як гэта табе на розум прыйшло пытацца, як мне паводзіцца? Як ты насмелілася? Чаму цябе там вучылі? Якія навукі прайшла?
- Я ведаю толькі адну навуку, - сціпла адказала кошка.
- Што ж гэта за навука? - спытаўся ліс.
- Калі за мною ўлягуць сабакі, дык я ўмею ўскочыць на дрэва і ўратавацца.
- І гэта ўсё? - сказаў ліс. - А я вось знаўца аж у ста мастацтвах і да таго яшчэ цалюткі мех хітрыкаў маю. Мне шкада цябе, ідзі са мною, я навучу цябе, як ад сабак уцякаць.
Тут якраз на гэтым часе праходзіў паляўнічы з чатырма сабакамі. Кошка ў імгненне вока ўскочыла на дрэва, уселася на самай вершаліне, і галінкі ды лістота схавалі яе.
- Развяжыце ваш мех, спадар ліс, развяжыце ваш мех, - загукала яму кошка.
Але сабакі ўжо схапілі яго і моцна трымалі ў зубах.
- Эх, спадар ліс! - усклікнула кошка. - Вось вы і ўляцелі ў бяду са сваімі ста мастацтвамі. А маглі б вы, як я, на дрэва ўскараскацца, не давялося б вам з жыццём развітвацца.