Жыў калісьці на свеце млынар. Быў ён бедны, але была ў яго прыгажуня-дачка. Аднойчы надарылася яму гутарыць з каралём. І вось, каб выклікаць да сябе павагу, кажа ён каралю:
- Ёсць у мяне дачка, якая можа прасці з саломы залатую пражу...
Кажа кароль млынару:
- Справа гэта мне вельмі падабаецца. Калі дачка ў цябе такая мастачка, як ты кажаш, то прывядзі яе заўтра да мяне ў палац, я пагляджу, як яна гэта ўмее рабіць.
Прывёў млынар дзяўчыну да караля, адвёў яе кароль у пакой, у якім было шмат саломы, даў ёй калаўрот, верацяно і сказаў:
- А цяпер прымайся за працу. Але калі ты за ноч да раніцы не перапрадзеш усю салому ў залатую пражу, то чакай смерці.
Потым ён сам замкнуў яе, і засталася яна ў пакоі адна.
Вось сядзіць бедная млынарова дачка, не ведае што ёй прыдумаць, як сваё жыццё выратаваць, бо не ўмела яна з саломы залатой пражы прасці. І зрабілася ёй так страшна, што яна заплакала. Раптам адчыняюцца дзверы і да яе ў пакой уваходзіць маленькі чалавечак і кажа:
- Добры дзень, маладая млынарка! Чаму ты так горка плачаш?
- Вой, - адказала дзяўчына, - я павінна перапрасці салому ў залатую пражу, але не ведаю, як гэта зрабіць.
А чалавечак і кажа:
- Што ты мне дасі, калі я табе яе перапраду?
- Свае каралі, - адказала дзяўчына.
Узяў чалавечак у яе каралі, падсеў да калаўрота, і - турр-турр-турр - тры разы пакруціцца кола - вось і намотана поўнае матавіла залатой пражы. І так працаваў ён да самай раніцы і перапраў усю салому, і ўсе матавілы былі поўныя залатой пражы.
Толькі пачало сонца ўзыходзіць, а кароль ужо тут як тут: убачыў залатую пражу, вельмі здзівіўся, абрадваўся, але сэрца яго яшчэ больш зрабілася прагным да золата. І ён загадаў адвесці млынарову дачку ў другі пакой, а быў ён большы першага і таксама поўны саломы, і загадаў ёй - калі яна даражыць сваім жыццём - перапрасці ўсю салому за ноч.
Не ведала дзяўчына, што ёй рабіць, як свайму гору памагчы. Але зноў адчыніліся дзверы, з'явіўся маленькі чалавечак і спытаў:
- Што ты дасі мне, калі я перапраду табе салому ў золата?
- Дам я табе з пальца пярсцёнак, - адказала дзяўчына.
Узяў чалавечак пярсцёнак, пачаў зноў гудзець калаўротам і да раніцы перапраў усю салому ў бліскучую залатую пражу.
Убачыўшы цэлыя кучы залатой пражы, кароль абрадваўся, але і гэтага яму было мала, і ён загадаў адвесці млынарову дачку ў яшчэ большы пакой, які быў увесь завалены саломай, і сказаў:
- Ты павінна перапрасці ўсё гэта за ноч. Калі табе пашанцуе - станеш маёй жонкай.
А сам сабе падумаў: «Хоць яна і дачка млынара, але багацейшай жонкі не знайсці мне ва ўсім свеце».
Вось засталася дзяўчына адна, і з'явіўся ў трэці раз маленькі чалавечак і пытаецца:
- Што ты дасі мне, калі я і на гэты раз перапраду за цябе салому?
- У мяне больш няма нічога, што б я табе магла даць.
- Тады паабяцай мне свайго першынца, калі станеш каралевай.
«Хто ведае, як яно там складзецца!» - падумала млынарова дачка. Ды і ці было ў яе іншае выйсце? Давялося паабяцаць чалавечку тое, што ён прасіў. І за гэта той яшчэ раз перапраў салому ў залатую пражу.
Прыходзіць раніцою кароль і бачыць, што ўсё зроблена, як ён хацеў. Наладзілі вяселле, і прыгожая дачка млынара стала каралевай.
Праз год нарадзіла яна прыгожае дзіця, а пра таго чалавечка і не думала больш. І раптам неяк уваходзіць ён у яе пакой і кажа:
- А цяпер аддай мне тое, што абяцала.
Спалохалася каралева і пачала яму прапаноўваць багацці ўсяго каралеўства - каб толькі ён пакінуў ёй дзіця. Але чалавечак сказаў:
- Не, жывое мне падабаецца больш, чым усе скарбы ў свеце.
Засумавала каралева, заплакала і пашкадаваў яе чалавечак:
- Даю табе тры дні тэрміну, - сказаў ён, калі за гэты час ты даведаешся, як мяне зваць, дзіця застанецца ў цябе.
Усю ноч каралева перабірала ў памяці розныя імёны, якія калі-небудзь чула, а ганца накіравала ездзіць па краіне і збіраць усе імёны, якія існуюць. На другі дзень з'явіўся маленькі чалавечак, і яна пачала пералічваць усё, што ведала, пачынаючы з Каспара, Мельхіора, Бальцара. Але на кожнае імя чалавечак адказваў:
- Не, мяне завуць не так.
Тады каралева загадала даведацца, як завуць суседзяў. Цяпер яна называла чалавечку самыя рэдкія імёны:
- А можа, цябе завуць Рэпенбіст або Гамельсвадзе або Шнюрбейн?
Але ён адказваў:
- Не, мяне завуць не так.
На трэці дзень вярнуўся ганец і сказаў:
- Ні аднаго новага імя знайсці я не мог, але вось калі я падышоў да высокай гары, парослай густым лесам, дзе жывуць адны лісы ды зайцы, то ўбачыў маленькую хатку, перад ёй гарэў касцёр і праз яго скакаў смешны, цікавы чалавечак. Ён скакаў на адной ножцы і крычаў:
- Сёння пяку, заўтра піва вару,
У каралевы дзіця адбяру.
Ой, добра, што ніхто не знае,
Што Румпельшцільцхен мяне называюць!
Можаце сабе ўявіць, як абрадвалася каралева, пачуўшы гэта імя! І вось, калі ў яе пакой неўзабаве ўвайшоў гэты чалавечак і спытаў: «Ну, пані каралева, як жа мяне завуць?», яна спачатку сказала:
- Можа, Кунц?
- Не.
- А можа, Гейнц?
- Не.
- Дык, пэўна, ты Румпельшцільцхен!
- Гэта табе сам чорт падказаў, сам чорт падказаў! - заенчыў чалавечак і так моцна тупнуў у гневе правай нагой, што праваліўся ў зямлю па самы пояс. А потым шалёна схапіў абедзвюма рукамі левую нагу і сам разарваў сябе папалам.